«Δεν αγαπάς µία γυναίκα για την καλή λειτουργία των σπλάγχνων της». Με αυτήν τηναµεσότητα, ο Δηµήτρης Πικιώνης πρόβαλλε τις αντιρρήσεις τουγια το δόγµα τουφονξιοναλισµούπου κυριαρχούσε ανάµεσα στις ιδέες του µοντέρνουκινήµατος στην αρχιτεκτονική. Οπως αγαπάς έναν άνθρωπο για µία σειρά προφανών ή σύνθετων λόγων, µέσα από τη σύνθεσητης αρχιτεκτονικής δηµιουργίας, µορφή και λειτουργία δηλαδή, αγαπάς και δένεσαι µε ένα κτίριο. Ο ίδιος βέβαια δεχόταν τηναπλότητα έκφρασης του µοντέρνου κινήµατος. Είχε όµως αντιπρόταση: «Επιστροφή στις ρίζες» ήταν το σύνθηµά του εξηγώντας ότι οι λιτές γραµµές στο έργο του Λε Κορµπιζιέ συνδέονται για παράδειγµα µε το λαϊκό σπίτι στη Μύκονο.

Λαϊκή τέχνη, ελληνική παραδοσιακή αρχιτεκτονική, σεβασµός για τους τεχνίτες, αγάπη για το τοπίο, σχέσειςφιλίας κι εκτίµησης. Αυτοίείναι οι άξονες του βίου του αρχιτέκτονα, ζωγράφου, πνευµατικού δηµιουργού Δηµήτρη Πικιώνη, µέσα από τα σχέδια, τα ζωγραφικά έργα,τις µακέτεςτων υλοποιηµένων αρχιτεκτονικών του έργων, τα τεύχη του περιοδικού «Το Τρίτο Μάτι», τιςενδείξεις φιλίας µετους εκπροσώπους της Γενιάς του ‘30 ζωγράφους Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα, Γιάννη Τσαρούχη, Γιώργο Μπουζιάνη που συνθέτουν τη µεγάλη έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, «Δηµήτρης Πικιώνης, 1887-1968». Παράλληλα, θα προβάλλεται και ηταινία για τον Δηµήτρη Πικιώνη, από τη νέα ενότητα παραγωγής των εκποµπών της ΕΡΤ «Παρασκήνιο» σε σκηνοθεσία Αγγελου Κοβότσου. Τον Δηµήτρη Πικιώνη, οι κάτοικοι και οι επισκέπτες της Αθήνας τον έχουµε ανάµεσά µας. Μέσα από το κορυφαίο του, «χειροποίητο» έργο. Τη διαµόρφωση του χώρου που περιβάλλει την Ακρόπολη και φτάνει έως τον λόφο του Φιλοπάππου, έργο της περιόδου 1954-57. Εργο διαµόρφωσης τοπίου, µε χαράξεις δρόµων µε εµπνευσµένες πλακοστρώσεις, φυτεύσεις,το χτίσιµοτης εκκλησίας του Αγ.Δηµητρίου Λουµπαρδιάρη, που απετέλεσεαργότερα και τη βάση της πεζοδρόµησης της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ενταγµένης στο πρόσφατο πρόγραµµα της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

«Η σχέσητου µε την ιστορίακαι την επέµβαση στο τοπίουπήρξε καθοριστική. Ο Πικιώνης επενέβη στο ιστορικό τοπίο της Αθήναςµε µοναδικό γνώµονατο καλλιτεχνικό του αισθητήριο και όχιτην ιστορική µεθόδευση και αξιοπιστία. Εισήγαγε µε πολλή διακριτικότητα στη σύνθεσή του στον ιστορικό χώρο της Αθήνας, αναφορές σε µνήµες οικείων και αξιαγάπητων µορφών από την ελληνική αρχιτεκτονική παράδοση όλων των ιστορικών περιόδων. Ητανδιαχρονικός στην ελληνοκεντρικότητά του. Αυτό εξάλλου διαφαίνεται και απότα γραπτά και τα αρχιτεκτονικά έργατου. Αυτή ήταν η βασικήτου προσέγγιση και αυτό θέλησε να τονίσει». Είναι η εκτίµηση του αρχιτέκτονα - πολεοδόµου Αλέξανδρου Παπαγεωργίου-Βενετά,ο οποίος µιλάει για τον δάσκαλό του στις «Διαλέξεις αρχιτεκτόνων στο ΕΜΠ»που έχουν κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Futura.

INFO 

«Δηµήτρης Πικιώνης, 1887-1968», Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς138 και Ανδρονίκου από 14/12 έως 13/03

 Εφη Φαλίδα