Ο κόσµος...
... της εργασίας ποτέ δεν ήταν παραδεισένιος για τους εργαζόµενους. Κάποτε η κόλασή τους ήταν η Αµερική. Επειδή η αγορά εργασίας εκεί ήταν τόσο ανταγωνιστική, που καταδίκαζε πολλούς στην ανεργία. Μετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, η Ευρώπη είχε πάντα χαµηλότερη ανεργία από την Αµερική. Οχι πια. Απότο 1982, η ευρωπαϊκή ανεργία είναι σταθερά υψηλότερη από την αµερικανική. Και αυτή η αλλαγή συµπίπτει µε τα πρώτα βήµατα για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Οι οπαδοί...
... του νεοφιλελευθερισµού αποδίδουν αυτή την κατάσταση στη µεγαλύτερη ακαµψία της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας σε σχέση µε την αµερικανική. Αν όµως αυτή η ερµηνεία είναι σωστή (που δεν είναι), τότε η ευρωπαϊκή ανεργία θα έπρεπε να ήταν υψηλότερη από την αµερικανική από τα 1960, όταν η «ακαµψία» της ήταν ακόµη µεγαλύτερη. Ας µιλήσουµε, λοιπόν, καλύτερα για αλήθειες και ψέµατα, γιατί µονάχα αυτά µπορούν να εξηγήσουν τη σηµερινή κατάσταση του κόσµου της εργασίας στην Ευρώπη. Οπως επισηµαίνει ο Βίνσεντ Ναβάρο, καθηγητής Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστηµών στο Πανεπιστήµιο Τζονς Χόπκινς,το ευρωπαϊκό εργατικόεισόδηµα µειώνεται σταθερά από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Και πάλι, αυτή η µείωση συµπίπτει µε τη συγκρότηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.Από 68% του εθνικού εισοδήµατος το 1975, το εργατικό εισόδηµα πέφτει στο 57% το 2005, µολονότιο αριθµός των εργαζοµένων αυξάνεται. Επίσης, αυξάνεται και η εντατικοποίηση της εργασίας, ενώ παράλληλα µειώνονται οι δηµόσιες επενδύσεις για την κοινωνική προστασία. «Ο ρυθµός αύξησης των κατά κεφαλήν κοινωνικών δαπανών µειώθηκε από 9% το 1990 στο 4% το 2004», γράφει ο καθηγητής Ναβάρο στο περιοδικό «Κάουντερπαντς». «Παράλληλα, υπήρξε ένας περιορισµός των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωµάτων. Οι αποζηµιώσεις σε περίπτωση ασθενείας, εργατικού ατυχήµατοςκαι ανεργίας µειώθηκαν στις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης την περίοδο 1975-2005».

Η κόλαση...
... στην οποία ζουν σήµερα οιευρωπαίοι εργαζόµενοι έρχεται σε ζωηρή αντίθεση µε τον παράδεισο τον οποίο έχουν εξασφαλίσει στους εργοδότες τα υπέρογκα κέρδη τους. Από το 1999 έως το 2006, αυτά τα κέρδη αυξήθηκαν 33,2% στις χώρες της ευρωζώνης, ενώ το κόστος της εργασίας αυξήθηκε µόλις 18,2%. Με δυο λόγια, από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 παρατηρούµε κάµψη στο εισόδηµα των εργαζοµένων, έξαρση των µισθολογικών και φορολογικών ανισοτήτων και µείωσητων επιδοµάτων και της κοινωνικής προστασίας. Στο ίδιο διάστηµα, τα κέρδη του κεφαλαίου διογκώνονται. Ετσι που το ποσοστό των ανθρώπων οι οποίοι πιστεύουν σήµερα ότι οι ανισότητες δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο χτυπητές φτάνει στο 78%, το υψηλότερο µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

Τα στοιχεία...
... αυτά, µαζί µε άλλα πολλά, πιστοποιούν ότι οτρόπος µε τον οποίο συγκροτήθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι φιλικός προς τον εργαζόµενοαλλά προς τον εργοδότη. Και εξηγεί γιατί οι ευρωπαίοι εργαζόµενοι βρίσκονται σήµερα σε αναταραχή, βλέποντας πως αναγκάζονται να ζήσουν σαν άνθρωποι φτωχοί σε πλούσιες χώρες.

Ρ.Βρανάς