157.000 λιγότεροι...
... από όσοι ήταν τον Αύγουστο, µετρήθηκαν τον Σεπτέµβριο οι άνεργοι της Γερµανίας. Ας είναι καλά οι άνθρωποι. Εχουν κι αυτοί δικαίωµα στην εργασία. Αλλά όχι µόνο αυτοί. Η µείωση της γερµανικής ανεργίας αποδίδεται στην αύξηση των γερµανικών εξαγωγών. Χωρίς την εξάρθρωση της παραγωγικής βάσης των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης, όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά. Κάθε γερµανός άνεργος που επιστρέφει στη δουλειά, αντιστοιχεί σε δεκάδες εργαζοµένους των περιφερειακών χωρών του ευρώ που βγαίνουν στην ανεργία.

Ας είναι καλά...
... Και αυτοί και οι άλλοι. Οµως, για όλους αυτούς τους λόγους, η πρωτοβουλία που προωθεί κυρίως η γερµανική κυβέρνηση στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την επιβολή σκληρών κυρώσεων σε όσες χώρες παραβαίνουν τις εντολές λιτότητας, ισοδυναµεί µε καταδικαστική απόφαση. Σε ραβασάκι του, ο γερµανός υπουργός Οικονοµικών Βόλφγκανγκ Σόιµπλε περιγράφει αυτές τις κυρώσεις: εξοντωτικά πρόστιµα, αναστολή των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, αφαίρεση του δικαιώµατος ψήφου. Μοιάζουν µε µέτρα που υπαγορεύει ένας επικυρίαρχος σε χώρες υποτελείς, οι οποίες θα υποχρεωθούν έτσι να θυσιάσουν τις παραγωγικές τους δυνατότητες στον βωµό της λιτότητας. Μετά τα δραστικά προγράµµατα λιτότητας που επιβλήθηκαν στην Ουγγαρία, τη Ρουµανία, την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, εντείνονται οι πιέσεις και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες να µειώσουν σηµαντικά το βιοτικό επίπεδο ευρύτερων κοινωνικών στρωµάτων. Ποιους εξυπηρετούν αυτές οι πιέσεις; Εκείνους τους πανίσχυρους ευρωπαϊκούς τραπεζικούς και επιχειρηµατικούς κύκλους που επιµένουν ότι το µαζικό δηµόσιο χρέος που συσσωρεύτηκε εξαιτίας της οικονοµικής κρίσης και της διάσωσης των τραπεζών πρέπει να περιοριστεί µε πετσόκοµµα των µισθών και των κοινωνικών δαπανών. Και γιατί σε αυτή την πρωτοβουλία πρωτοστατεί η γερµανική κυβέρνηση; Επειδή ενεργεί για λογαριασµό της γερµανικής εξαγωγικής βιοµηχανίας. Καταδικάζοντας µε αυστηρά µέτρα λιτότητας τις περιφερειακές χώρες του ευρώ σε υπανάπτυξη, θα διατηρήσει το ανταγωνιστικό της πλεονέκτηµα.

Με το δίκιο του...
... ο αρθρογράφος του «Γουέρλντ Σόσιαλιστ» Πίτερ Σουόρτς γράφει πως «η Ευρώπη του 2010 αρχίζει να µοιάζει ολοένα και περισσότερο µε την Ευρώπη του 1930, που παρέπαιε από τον έναν πόλεµο στον άλλο». Θα µπορούσε κανείς να δει σήµερα τη ζώνη του ευρώ σαν ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης, στο οποίο οι περιφερειακές χώρες της υποχρεώνονται σε καταναγκαστικά έργα που δεν εξυπηρετούν τις δικές τους ανάγκες, αλλά τις ανάγκες της γερµανικής οικονοµίας. Σε έκθεσή του που επιγράφεται «Μακροοικονοµικές επιπτώσεις της δηµοσιονοµικής σταθεροποίησης», το Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο παραδέχεται πως η λιτότητα θα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό και πως θα καταδικάσει τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες σε αργό θάνατο από ασφυξία. Τα ίδια λέει και ο οικονοµολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς. Και προτείνει την αποχώρηση της Γερµανίας από το ευρώ, ώστε να µπορέσουν οι υπόλοιπες χώρες να υποτιµήσουν το νόµισµά τους και να αναπτύξουν τις εξαγωγές τους.

Θα µπορούσε...
... όµως να το δεχτεί ποτέ αυτό µια χώρα που είναι ό,τι είναι σήµερα, επειδή ακριβώς οι εταίροι της δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα;

Ρ.Βρανάς