Η οικογενειακή επιχείρηση αεριούχων ποτών «Κέφαλος» στην Ικαρία συνεχίζει την 65ετή πορεία της

Τα καλοκαίρια, συνήθως τον μήνα Ιούλιο, οπότε και καταφθάνουν σκακιστές από όλον τον κόσμο για το ετήσιο τουρνουά σκακιού, δύο πράγματα ανοίγουν με θόρυβο στα καφενεία του Αγίου Κηρύκου Ικαρίας: οι σκακιέρες και οι γυάλινες φιάλες των αναψυκτικών «Κέφαλος». Κάπου εκεί, γύρω από τα πολύβουα τραπέζια, ο κ. Κοσμάς Κέφαλος, γενικός γραμματέας του Σκακιστικού Ομίλου Ικαρίας «Ι. Τζελέπης» αλλά και συνεχιστής του «εργοστασίου» των αεριούχων ποτών που φέρουν το όνομα της οικογένειάς του, ρυθμίζει τις τελευταίες λεπτομέρειες των αγώνων, κάποιες από τις οποίες θα γράψει και στη στήλη του στην εφημερίδα «Τα Νέα».

Μήνες μετά το τελευταίο σκακιστικό τουρνουά βρίσκεται πλέον στην Αθήνα και στην κουβέντα που πιάνει μόνο νοσταλγία δεν νιώθει κανείς. Πώς θα γινόταν άλλωστε να μιλάει κανείς με νόστο για το χθες όταν έχει απέναντί του έναν άνθρωπο που παλεύει να οδηγήσει στο αύριο ένα εργοστάσιο με ιστορία 65 ετών; «Δεν έχει μπει λουκέτο ποτέ» λέει και σκιαγραφεί τον πατέρα του Ηλία ως έναν δυναμικό και πολυμήχανο άνθρωπο που αμέσως μετά τον πόλεμο και κόντρα στην απαισιοδοξία της εποχής άνοιξε το εργαστήριο που «φίλευε» τους Ικαριώτες χυμούς, λικέρ, καραμέλες και παστάκια. «Από αυτά τα είδη διέσωσα εκείνο που μου άρεσεπερισσότερο:τα αεριούχα ποτά» λέει ο κ. Κέφαλος και συνεχίζει εξηγώντας τι σημαίνει οικογενειακή επιχείρηση:

«Τα πέντε από τα επτά παιδιά, ο Αλέξανδρος, ο Νίκος, ο Σταμάτης,η Μαρία και ο Ισίδωρος, δεν κάνουν ποτέ καλοκαιρινές διακοπές.Μαζί με τη μητέρα τους, τη Χρυσούλα, ανακατεύουν την παλιά συνταγή, που δεν είναι πια μυστική, μια και αναγράφεται στην ετικέτα, εμφιαλώνουν και διανέμουν την παραγωγή. Οταν το καλοκαίρι περάσει, επιστρέφουμε στην Αθήνα αφήνοντας πίσωτον Αλέξανδρο, που κρατάει τις μηχανέςζεστές για την επόμενηχρονιά».

Ο Αλέξανδρος αναζητεί στο μικρό οικογενειακό εργοστάσιο το μέλλον του, αλλά υπάρχουν πολλοί και πολύ καλοί ακόμη λόγοι για να μην κοπεί η αλυσίδα παραγωγής: «Ενας λόγος που συνεχίζουμε την επιχείρηση είναι καθαρά συναισθηματικός: πρόκειται για τη δουλειά του παππού.Ο άλλος είναι πρακτικός, προκειμένου να ασχολούνται με κάτι τα παιδιά. Ο πιο καθοριστικόςόμως είναι η προσμονή μήπωςγίνει κάτι και φτιάξουν τα πράγματα. Υπάρχει όραμα. Τα παιδιά θα ήθελαν να ζήσουν από αυτή την επιχείρηση, να επιστρέψουνστην Ικαρία. Οταν φύγαμεμε τη γυναίκα μου και τα δύο πρώτα μας παιδιά από το νησί,δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Χωρίς παιδίατρο και συγκοινωνίεςη ζωή ήταν δύσκολη. Τώρα, αν ένας νέος έχει δουλειά, δεν έχει λόγο να φύγει. Το εργοστάσιογια εμάς, αν ανθήσει, σημαίνειδουλειά για όλη την οικογένεια.Θα προσπαθήσουμε και εφέτος να μπούμε σε κάποιο πρόγραμμαεπιδότησης και να αγοράσουμεκαινούργια μηχανήματα.Είναι κρίμα, τη στιγμή που χάρηστην ποιότητα υπάρχει ζήτηση,να μην μπορούμε να την καλύψουμε».

Τα προβλήματα εν τω μεταξύ πολλά: «Η μέση ημερήσια δυνατότηταπαραγωγής είναι περίπου 50 κιβώτια, γύρω στα 1.200 μπουκάλια.Κάποιες ημέρες μπορεί να παράγουμε 70 ή και 80 κιβώτια, αλλά κάποιες άλλες, όταν προκύψειβλάβη, μπορεί και κανένα. Τη μηχανή εμφιάλωσης την έχουμεπάνω από 30 χρόνια, τα τελευταίαμε συνεχείς μετατροπές και επισκευές. Επειδή χρησιμοποιούμεελάχιστα συντηρητικά, δεν αποθηκεύουμε κιβώτια από την αρχή του καλοκαιριούώστε να τα έχουμε διαθέσιμα στην αιχμήτης ζήτησης». Και σχεδόν μονολογεί: «Την Ικαρία οι κυβερνήσειςτην ξεχνούν, την έχουν σε δεύτερη μοίρα. Πιθανόν γιατί οι Ικαριώτες δεν ψηφίζουν κόμματαεξουσίας».

Η οικογένεια Κέφαλου παράγει τα εξής αναψυκτικά: πορτοκαλάδα, λεμονάδα, γκαζόζα, μπιράλ, βυσσινάδα Στρατηγικές κινήσεις της οικογένειας

Σ την κουβέντα μας με τον κ. Κέφαλο το κλίμα αλλάζει όταν μιλάει για τον σκακιστικό όμιλο του νησιού και τα ετήσια τουρνουά με τη διοργάνωση των οποίων ασχολείται εντατικά.

Τριάντα δύο χρόνια πριν, το 1978, μαζί με τον μαθηματικό Νίκο Ξενάκη- επίσης Ικαριώτη- μύησαν την τοπική κοινωνία στο άθλημα. «Από τότε έχουν βγει πολλές γενιές σκακιστών στην Ικαρία.Αλλά δεν ήταν τα πράγματα εύκολα από την αρχή. Το 1978 θυμάμαι χαρακτηριστικά γονείςνα μην αφήνουν τα παιδιά τους να έρθουν στα μαθήματα.

Το σκάκι τούς τρόμαζε:ήταν για εκείνους κάτισαν τυχερό παιχνίδι που παίζεται στα καφενεία,κάτι σαν την πρέφα δηλαδή».

Ο Σκακιστικός Ομιλος «Ι. Τζελεπής» στήθηκε το 1981, ενώ από το 1983 άρχισαν τα πρωταθλήματα πανελλήνιας εμβέλειαςκαι από το 1991 οι διεθνείς διοργανώσεις.

Κάθε χρόνο 200 σκακιστές με τους συνοδούς τους καταφθάνουν στο νησί το οποίο αποχαιρετούν μερικές ημέρες μετά νικητές ή χαμένοι αλλά πάντα γοητευμένοι από τη διαμονή τους. «Με έχουν απορροφήσει τα οργανωτικά και δεν κάθομαιπια συχνά στη σκακιέρα» θα πει και θα τα βάλει με το κράτος, που δεν στέκει αρωγός στον θεσμό: «Υπάρχουν χρονιές που δεν έχει δώσει ούτε ένα ευρώ και μιλάμε πλέον για μια διοργάνωσηαξιώσεων. Ας είναι καλά κάποια βοήθειαπου έχουμε από τον δήμο».

Η ώρα περνάει και η τελευταία ερώτηση προκύπτει μοιραία: «Τι κοινό έχει το σκάκι με την επιχειρηματικότητα;».

«Την ανάγκη για σωστήπρόβλεψη, για αποφάσειςυπό πίεση χρόνου καιορισμένες φορές την ανάγκη για θυσίες» λέει ο κ. Κέφαλος. «Στο σκάκι θυσιάζεις ένα κομμάτι για κάποιο άλλο μεγαλύτερης αξίας.

Στην επιχείρηση εγκαταλείπεις έναν τομέα με τον οποίο είσαι δεμένος συναισθηματικάγια κάποιον άλλον περισσότερο προσοδοφόρο» καταλήγει .