Η ανθρώπινη κοινωνία μετράπηκε σε μια μέγα - μηχανή της οποίας είμαστε, δυστυχώς όλοι, γρανάζια.  (Σερζ Λατούς)

Το νέο στοιχείο της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και το οποίο ζούμε σήμερα υποχρεωτικά, είναι η ολική επικράτηση της αγοράς στον κόσμο. Η οικονομία είναι κουλτούρα για την Δύση, δεν είναι κάτι έξω απ’αυτήν.

Στον προηγούμενο αιώνα μέσα από την αποικιοποίηση,  υπήρχε ο λεγόμενος πολιτισμικός ιμπεριαλισμός, ο οποίος και σήμερα υπάρχει, αλλά μέσα από την ιδεολογία της αγοράς. Μια ιδεολογία, η οποία καταστρέφει σταδιακά όλους τους δεσμούς της κοινωνίας.

Ότι μας παραδόθηκε χθες, σήμερα έχει χαθεί.

Η σύγχρονη κοινωνία λειτουργεί μόνον με την ένταξη μας στα γρανάζια αυτής της μέγα - μηχανής, η οποία προσπαθεί να  ισοπεδώσει τα πάντα, τις αξίες, τα κατακτημένα δικαιώματα, το ανθρώπινο πρόσωπο.

Μέσα από αυτήν την διαδικασία γεννιέται η ανισότητα, η οποία δίδει την θέση της στην μνησικακία, κύριο συναίσθημα των θυμάτων, αυτής της μέγα - μηχανής.  

Η παγκόσμια κοινωνία, οφείλει τουλάχιστον την προσπάθεια για ενσωμάτωση των φτωχότερων χωρών στην παγκόσμια οικονομία, ώστε να αναπτυχθούν γρηγορότερα και να μειώσουν τη φτώχεια.

Αυτός πρέπει να είναι ο δρόμος, που θα φροντίζει ώστε, οι άνθρωποι σ’ όλο τον πλανήτη, να έχουν συμμετοχή στα προτερήματα της παγκοσμιοποίησης.

Η προώθηση και η πραγματοποίηση αυτών των στόχων, βοηθούν και στερεώνουν την ειρηνική συμβίωση, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη και την κατανόηση των λαών.

Οι μεγάλοι ηγέτες στον κόσμο, αφιερώνουν τις προσπάθειές τους στο 10% των ανθρώπων, στον πλανήτη. Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο επαναστατικό, από την πολιτική, η οποία θα ικανοποιεί τις ανάγκες του υπόλοιπου 90%, των δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν με λιγότερα από δύο δολάρια την ημέρα.

Η πιο ακραία μορφή φτώχειας και εκμετάλλευσης αφορά στα παιδιά . Η παιδική εργασία μόνον θλίψη δημιουργεί!

Το μέλλον της ανθρωπότητος, εργάζεται σκληρά, ταλαιπωρείται, απορεί και εξίσταται.

Τα παιδιά κοιτάζουν κατάματα, αμήχανα και αναρωτιούνται, αλήθεια τί τους επιφυλλάσουν οι μεγάλοι.Τα παιδιά είναι αιχμάλωτοι μιας σκληρής πραγματικότητας.

Ο μισός πλανήτης τα έχει στα πούπουλα και ο άλλος μισός στον δρόμο.

Ο μισός πλανήτης τους δίδει παραπάνω προσοχή και παραπάνω φαϊ κι ο άλλος μισός, τα αφήνει στην τύχη τους και στην μαύρη πείνα.

Στις αναπτυγμένες! χώρες, υπερκαταναλώνουν ύλη και παραμένουν συχνά έφηβοι, όσο και αν μεγαλώνουν.

Στις φτωχές, είναι αντικείμενα στα χέρια των μεγάλων, οι οποίοι προβάλλουν επάνω τους τις επιθυμίες και τα συμφεροντά τους.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της παιδικής εργασίας, καταθέτει συνταρακτικά στοιχεία για την παιδική εργασία, τόσο διεθνώς όσο και στην χώρα μας.

Ο δε Διεθνής Οργανισμός Εργασίας έχει ως στόχο την προσέγγιση και την παροχή βοήθειας σε παιδιά - εργάτες.

Εαν η ειλικρίνια αρχίζει πάντα εκεί που τελείωσαν όλοι οι άλλοι τρόποι να σωθείς, πρέπει να κατανοήσομε επιτέλους ότι, οι φτωχοί δεν έχουν ανάγκη από φιλανθρωπία. Τρόπους και μέσα για να μορφωθούν χρειάζονται. Και κάθε πράξις που εξυπηρετεί αυτόν το σκοπό είναι επαναστατική.

Στην Ελλάδα και στο Ρέθυμνο, για να μιλήσομε για τα καθ’ ημάς, η εγκατάλειψις του σχολείου για να εργαστούν, (αν όχι με την σύμφωνη γνώμη, τουλάχιστον με την ανοχή της οικογένειας), καταγράφεται ως ακολούθως:

• 18,5%  έχουν μόνον το απολυτήριο δημοτικού ή εγκατέλειψαν το δημοτικο,
• 25%     έχουν μόνον απολυτήριο Γυμνασίου και
• 43,5% έχουν μόνον το απολυτήριο Γυμνασίου ή μόνον το απολυτήριο δημοτικού ή εγκατέλειψαν το δημοτικό

Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που αποκλείονται από το σχολείο, στην συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από τα φτωχά αγροτικά και μικρομεσαία στρώματα του πληθυσμού.

Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς στρέφουν τα παιδιά τους, αντί για το «αβέβαιο μέλλον» της εκπαίδευσης σε «αποδοτικότερους» προσανατολισμούς με γρήγορο κέρδος.

Έχει επιβλήθει κατα κάποιο τρόπο, ένα ιδιαίτερο «ήθος», κύρια χαρακτηριστικά του οποίου είναι, το γρήγορο κέρδος, ο καταναλωτισμός και η απόρριψη κάθε μορφής εργασίας, η οποία προϋποθέτει εκπαίδευση.

Προσπαθούν δηλαδή να μας πείσουν οτι, η περίοδος των οραμάτων και της ανάτασης έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και αφετέρου, αυτή η μοίρα ταιριάζει στους Ανθρώπους και τον Τόπο.