Ας το δούµε λίγο από την καλή του πλευρά. Στο κάτω κάτω, τόσοι και τόσοι συγγραφείς δεν έχουν αναγνωρίσει ότι σε συνθήκες στέρησης και καταπίεσης γράφουν καλύτερα;

Θεατρικός πυρετός σηµειώθηκε στην Αργεντινή µετά το κραχ του 2001, διαβάζουµε στην «Καθηµερινή». Εκατοντάδες οµάδες παρουσίαζαν παραστάσεις ακόµα και σε σπίτια, συχνά χωρίς εισιτήριο, ενώ µεγάλη άνθηση σηµείωσαν η ζωγραφική, το ντιζάιν, οι κατασκευές. Το Μπουένος Αϊρες γέµισε µε γκαλερί, ο κόσµος παράτησε την τηλεόραση και βγήκε στον δρόµο, η φτώχεια έγινε στυλ. Για να επιβιώσεις σε µια οικονοµική κρίση πρέπει να ξύσεις το κεφάλι σου και να κατεβάσεις ιδέες, να συνεργαστείς µε τον συνάδελφο ή τον γείτονα, να αναπροσαρµόσεις τις ανάγκες και τις επιθυµίες σου, να δεις τη ζωή µε ένα άλλο µάτι. Είναι δύσκολο, είναι συχνά οδυνηρό, αλλά µπορεί να γίνει και πολύ παραγωγικό. Σε µια χώρα σαν την Ελλάδα, όπου περιφρονούµε το κράτος απαιτώντας ταυτόχρονα να βρίσκεται παντού, µπορεί να βρουν πρόσφορο έδαφος και κάποιες ιδέες που γεννήθηκαν στη Γαλλία χωρίς να έχουν κατ’ ανάγκη σχέση µε την κρίση. Η µετακίνηση στο µετρό χωρίς εισιτήριο ήταν πάντα ένα «σπορ» που γοήτευε µια µερίδα της νεολαίας, είτε γιατί το θεωρούσε δικαίωµά της είτε γιατί έπαιζε µε τον κίνδυνο. Εναν κίνδυνο πρώτα σωµατικό - αφού πρέπει να πηδήξεις τα µηχανήµατα έκδοσης εισιτηρίων - και στη συνέχεια οικονοµικό, µε το πρόστιµο να κυµαίνεται από 25 έως 50 ευρώ αν το πληρώσεις επιτόπου, ενώ σε αντίθετη περίπτωση ξεπερνά τα 70 ευρώ. Να όµως που βρέθηκε η λύση: όπως γράφει το περιοδικό «Μαριάν», έχουν δηµιουργηθεί στο Παρίσι τουλάχιστον τέσσερις ιδιότυπες «ασφαλιστικές εταιρείες», που αναλαµβάνουν εκείνες τα πρόστιµα έναντι µιας µηνιαίας συνδροµής. Η πιο γνωστή είναι το «Δίκτυο για την Κατάργηση των Μεταφορών επί Πληρωµή», απόγονος της οργάνωσης Νo Ρasaran, όπου η συνδροµή φτάνει τα 5 µε 7 ευρώ. Οι ιδιότυποι αυτοί Ροµπέν των Δασών του µετρό υπολογίζουν ότι από µια τέτοια πρόταση µπορούν να βγάλουν χρήµατα, αφού ο έλεγχος στο µετρό γίνεται κατά µέσο όρο µία φορά τον µήνα.

Η κίνηση αυτή έχει επεκταθεί τελευταία και στον χώρο των καπνιστών. Δίνοντας µερικά ευρώ τον µήνα, οι τελευταίοι µπορούν να καταπατούν τις απαγορεύσεις σε κάποια µπαρ - τα ονόµατα των οποίων φυσικά δεν δηµοσιεύει το καλό περιοδικό.

Ανάλογες στρατηγικές έχουν χαραχθεί προφανώς και σε άλλες χώρες που πέρασαν δύσκολες µέρες.

Κάποιος πρέπει να τις µαζέψει και να φτιάξει έναν οδηγό επιβίωσης, όχι πώς να σώσουµε τις οικονοµίες µας και τέτοια, άλλα πράγµατα, καθηµερινά, φευγάτα, ανατρεπτικά, συλλογικά, να µας ανεβεί λιγάκι το κέφι.

Του Μιχάλη Μητσού