Σήμερα εμείς αύριο κι άλλοι. Πολλοί. Με τη βούλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που εγγυήθηκαν ένα τεράστιο πακέτο δανείων ενός τρισ. Δολαρίων προς τις υπερχρεωμένες χώρες του ευρώ. Η Ευρώπη λοιπόν θα συνεχίσει να υποκρίνεται πως προστατεύει αυτές τις χώρες από τους δανειστές τους. Και αυτές οι χώρες θα συνεχίσουν να υποκρίνονται πως βάζουν τα οικονομικά τους σε μια τάξη. Ωσπου να βυσθιστούν στην επόμενη κρίση

Οι επιλογές των κρατών σήμερα δεν είναι παρά μια προσπάθεια μετάθεσης των προβλημάτων στο μέλλον, έλεγε τις προάλλες ο συγγραφέας Μπιλ Μπόνερ. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στην Ευρώπη. Σίγουρα θα δούμε κι άλλες χώρες της να γίνονται όμηροι των τραπεζιτών. Όπως ακριβώς η Ελλάδα έγινε όμηρος της Goldmann Sachs, λέει ο οικονομικός αναλυτής Στίβεν Χέρινγτον: «Δρουν όπως οι μεξικανοί ληστές. Πιάνουν έναν όμηρο κι ύστερα εκβιάζουν την οικογένεια του. Η Ελλάδα είναι όμηρος και η Ευρωπαϊκή Ένωση η οικογένεια». Οι Ευρωπαίοι δανείστηκαν τόσα χρήματα που ουδείς λογικός άνθρωπος θα μπορούσε να φανταστεί πως υπήρχε περίπτωση να τα ξεπληρώσουν. Ποντάροντας στο ρίσκο της χρεοκοπίας, οι ξένοι τραπεζίτες αποκόμισαν υπερκέρδη. Ένας δίκαιος ηγέτης θα τους άφηνε να καταρρεύσουν. Αντίθετα, οι ληστές γλέντησαν ανανόχλητοι τα λάφυρά τους. Άλλωστε με τόσα πακέτα για τη διασωσή τους, ήταν σίγουροι πως θα έπαιρναν πίσω τα λεφτά τους. Θα τα πλήρωναν οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Γι’αυτό δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκφράζουν σοβαρές επιφυλάξεις για το νέο ευρωπαϊκό πακέτο. «Όπως δεν μπορείς να σώσεις μια χρεοκοπημένη εταιρεία δανείζοντάς την κι άλλα χρήματα», λέει η εταιρεία οικονομικών αναλύσεων High Frequency Economics, «έτσι δεν μπορείς να σώσεις μια χώρα που είναι ανήμπορη να εξυπηρετήσει το χρέος της δίνοντάς της κι άλλα δάνεις».

Το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Για τον Μπιλ Μπόνερ εκτός από μαθηματικό, είναι και φιλοσοφικό. Στο υπερβολικό χρέος, όπως και στον θάνατο, δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση. Είναι κάτι οριστικό. Κι όταν πια η ψυχή έχει εγκαταλείψει το σώμα, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να ξαναζωντανέψεις το κουφαρι. Έτσι και με το χρέος που δεν γίνεται να αποπληρωθεί. Δεν χρειάζονται υποκρισίες. Γιατί το ένα χρέος διογκώνει το άλλο σε έναν πελώριο σωρό που κανείς δεν μπορεί να συμμαζέψει.

Το καλύτερο για έναν ηγέτη είναι να παραδεχτεί το λάθος του το γρηγορότερο και να αρχίσει να ετοιμάζει την κηδεία. Ή τη δική του ή των τραπεζιτών. Δεν έχει μποροστά του πολλές επιλογές. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι έχει να συμβεί, όταν οι φορολογούμενοι αντιληφθούν ότι κάθε δεκάρα τσακιστή από τον φόρο τους πηγαίνει για την προστασία των ξένων τραπεζιτών, αυτό το σπάνιο είδος επιχειρηματιών που, αντίθετα με όλους τους άλλους επιχειρηματίες που αναλαμβάνουν το ρίσκο των επενδύσεων τους, αυτοί και μόνο αυτοί απαιτούν να αποζημιώνονται στο 100% όταν πέφτουν έξω στα κερδοσκοπικά τους παιχνίδια.