Κάθε φορά που η
πόλη πολιορκείται, οι πολίτες σε ολονυχτίες καταφεύγουν στους ποιητές και
εξορκίζουν και προσεύχονται: «Τα σταυροδρόμια που ήξερα έγιναν αδιέξοδα.
Σελδζούκοι ροπαλοφόροι καραδοκούν, χαγάνοι ορνεοκέφαλοι βυσσοδομούν,
σκυλοκοίτες και νεκρόσιτοι κι ερεβομανείς κοπροκρατούν το μέλλον!
Οπου κι αν σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη» (Οδ. Ελύτης)
«Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και ηγαπημένε πάντοτ΄ ευκολοπίστευτε και πάντα
προδομένε!» (Δ. Σολωμός) «Αν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά»
(Δ. Σολωμός) «Ω θεϊκιά κι όλη αίματα πατρίδα» (Δ. Σολωμός) «Οταν υπό τα σκήπτρα
σας νέους λαούς καλείτε, νέους ιδρώτας θέλετε εσείς διά ΄να πληρώσητε
πλουσιοπαρόχως.
Τα ξίφη οπού φυλάγουσι τα τρέμοντα βασίλεια σας, τα ξίφη οπού τρομάζουσι την
αρετήν, και σφάζουσι τους λειτουργούς της» (Α. Κάλβος)
«Το χέρι οπού προσφέρετε ως προστασίας σημείον εις ξένον έθνος, έπνιξε και
πνίγει τους λαούς σας, πάλαι, και ακόμα»! (Α. Κάλβος)
«Πάντα είναι αργά για κάθε τι- μάλιστα τώρα» (Μ. Αναγνωστάκης) «Σβησμένες οι
φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα» (Κ. Παλαμάς)
«Ιδεολόγοι και νιτερεσσολόγοι, των «όλα αλλάζουν» οι διαλαλητάδες κι όσοι στο
γυρισμό των ίδιων καίτε λιβάνι, κι όσοι καταφρονητάδες των όχλων, κι εσείς οι
άθεοι κι όσοι θρήσκοι κι εσείς, των προλετάριων οι λαμπάδες, κι όλοι,
υπεράνθρωποι, άνθρωποι, ανθρωπίσκοι!» (Κ. Παλαμάς)
«Λοιπόν φτιάξαμε μια ζωή με υπόλοιπα;» (Τ. Πατρίκιος)
«Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. Κι αυτός, ο περίφανος, γυμνός,
ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν. Εγραψαν υποθήκες πάνω του·
πήραν δικαιώματα· αξιώνουν· μιλάνε για λογαριασμό του· του ρυθμίζουν την ανάσα,
το βήμα· τον ελεούν, τον ντύνουν μ΄ άλλα ρούχα, ξέχειλα, χαλαρωμένα, τον
σφίγγουν μ΄ ένα καραβόσκοινο στη μέση» (Γ. Ρίτσος)
«Λίγη αγάπη, πολλή απάτη!» (Δ. Σολωμός) Αλλά ποιος ακούει τους ποιητές;
