Οι πολίτες... ... όταν εµπιστεύονται µια κυβέρνηση, θεωρούν δεδοµένο πως αυτή η κυβέρνηση θα
έχει υπό τον έλεγχό της την οικονοµία της χώρας. Οµως, όπως έδειξε και η
πρόσφατη αποτυχία του Οµπάµα στο Κογκρέσο να βάλει χαλινάρι στη Γουόλ Στριτ,
στο τέλος πάντα αποδεικνύεται πως το πάνω το χέρι το έχουν οι τραπεζίτες και οι
κερδοσκόποι.
Η καγκελάριος... ... Μέρκελ δεν έχει κανένα πρόβληµα να το αποδεχτεί αυτό. Και σπεύδει να
διευκρινίσει πως οποιαδήποτε γερµανική «βοήθεια» σε υπερχρεωµένες χώρες της
ευρωζώνης θα έχει το ανάλογο τίµηµα, που θα διασφαλίζει τα λεφτά των
τραπεζιτών: µαζικές απολύσεις, περικοπές στους µισθούς και τις συντάξεις,
ξεπούληµα της εθνικής περιουσίας. Οι Ελληνες, οι Πορτογάλοι και οι Ισπανοί
µπορεί να βγουν στους δρόµους. Και να απαιτήσουν να γίνουν πράξη όλα όσα τους
είχαν υποσχεθεί προεκλογικά οι σοσιαλιστές ηγέτες τους, τα οποία ήταν εντελώς
αντίθετα µε όσα υποδεικνύει η Γερµανία. «Το ερώτηµα είναι από ποιους θα το
απαιτήσουν», έγραφε τις προάλλες ο Γκάρι Γιανγκ στην εφηµερίδα «Γκάρντιαν».
«Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που αυτές οι τρεις χώρες, η Ελλάδα, η
Πορτογαλία και η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση σαν
ένα µέσον για να σταθεροποιήσουν τη δηµοκρατία, ύστερα από δικτατορίες στις
οποίες µη αιρετοί αξιωµατούχοι και ξένοι ηγέτες υπαγόρευαν την οικονοµική
πολιτική». Το πρόβληµα δεν περιορίζεται µόνο σε αυτές τις τρεις χώρες. Είναι
γενικότερο. Και αναδεικνύει την υποταγή της εθνικής πολιτικής στην
παγκοσµιοποιηµένη οικονοµική εξουσία. Τα κράτη κάνουν εκλογές, οι λαοί
ψηφίζουν, οι αντιπρόσωποί τους ορκίζονται στη Βουλή. Ολο το τελετουργικό της
δηµοκρατίας τηρείται απαρέγκλιτα. Οµως η επικράτεια εντός της οποίας µπορεί να
υλοποιηθεί η δηµοκρατία, το εθνικό κράτος, έχει αλωθεί από µεγαλύτερες και
υπέρτερες εξωτερικές δυνάµεις.
Το παράδειγµα... ... του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου είναι χαρακτηριστικό. «Το ΔΝΤ έχει
µεταβληθεί σε επιτελείο των πλουσιότερων χωρών του κόσµου», έγραφε η «Γουόλ
Στριτ Τζόρναλ». «Και οι ηγέτες αυτών των χωρών, που λειτουργούν σαν να είναι το
διοικητικό συµβούλιο της παγκόσµιας οικονοµίας, χρειάζονται τη βοήθεια του ΔΝΤ
για να επιβάλουν τις πολιτικές τους». Σε οργανισµούς όπως το ΔΝΤ και η
Ευρωπαϊκή Ενωση, τα δηµοκρατικά ελλείµµατα είναι ανεκτά, µόνο τα δηµοσιονοµικά
είναι κατακριτέα, τόσο ώστε η καγκελάριος Μέρκελ να απειλεί τους «άσωτους»
λαούς των χρεωµένων χωρών.
Η δηµοκρατία... ... όµως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι θα αποφασίζουν σωστά, αλλά
στο δικαίωµά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι
συνέπειες). Αντί γι αυτό, οι
πληθυσµοί των χωρών που αντιµετωπίζουν οικονοµικά προβλήµατα καλούνται σήµερα
να ζήσουν σαν κατακτηµένοι λαοί και να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών οι
οποίες υπαγορεύονται από ξένους αξιωµατούχους που δεν είναι αιρετοί, δεν
υπόκεινται σε κανέναν δηµοκρατικό έλεγχο και δεν φοβούνται την αποδοκιµασία από
κανέναν λαό, αφού δεν αντλούν την εξουσία τους από τον λαό αλλά από
κερδοσκόπους και τραπεζίτες.
