Απέτυχαν να εμποδίσουν τη μεταρρύθμιση οι κακόβουλες επιθέσεις

Ένας Ρεπουμπλικανός βουλευτής αποκαλεί έναν Δημοκρατικό συνάδελφό του «δολοφόνο μωρών». Διαδηλωτές φωνάζουν ρατσιστικά συνθήματα εναντίον μαύρων βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος που ετοιμάζονται να ψηφίσουν τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας. Με τη λήξη της ψηφοφορίας στη Βουλή, εμφανίζονται στο Τwitter συνθήματα όπως «Θα έπρεπε να σε δολοφονήσουν»! Ο Πολ Κρούγκμαν αναλύει την κουλτούρα του μίσους στη σημερινή Αμερική.

Την προηγουμένη της ψηφοφορίας του νομοσχεδίου για την υγειονομική περίθαλψη, ο πρόεδρος Ομπάμα απευθύνθηκε εκτός κειμένου προς τους Δημοκρατικούς της Βουλής. Κατέληξε λέγοντας γιατί το κόμμα του πρέπει να περάσει τη μεταρρύθμιση: «Έρχεται κάθε τόσο μια στιγμή που έχεις την ευκαιρία να δικαιώσεις όλες αυτές τις ελπίδες που είχες για τον εαυτό σου, για τη χώρα σου, που έχεις την ευκαιρία να εκπληρώσεις τις υποσχέσεις που έδωσες... Και τώρα είναι η στιγμή να εκπληρώσουμε αυτήν την υπόσχεση. Δεν είναι σίγουρο ότι θα νικήσουμε, όμως είναι σίγουρο ότι θα είμαστε αληθινοί. Δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτύχουμε, όμως είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε να λάμψει το όποιο φως έχουμε».

Από την άλλη πλευρά, να τι είχε να πει ο Νιουτ Γκίνγκριτς, ο Ρεπουμπλικανός πρώην πρόεδρος της Βουλής, τον οποίο πολλοί στο κόμμα του θεωρούν πνευματικό ηγέτη: «Αν οι Δημοκρατικοί περάσουν τη μεταρρύθμιση της υγείας, θα καταστρέψουν το κόμμα τους, όπως ο Λίντον Τζόνσον κατέστρεψε για 40 χρόνια το Δημοκρατικό Κόμμα» περνώντας τη νομοθεσία για τα δικαιώματα του πολίτη.

Η αντίθεση
Θα ήθελα να σκεφθείτε την αντίθεση: από τη μία, το κλείσιμο της ομιλίας ήταν μια έκκληση προς τον καλύτερο εαυτό μας, μια έκκληση προς τους πολιτικούς να κάνουν το σωστό, ακόμη κι αν βλαφτεί η σταδιοδρομία τους· από την άλλη πλευρά, αναίσθητος κυνισμός. Σκεφθείτε τι σημαίνει να καταδικάζεις τη μεταρρύθμιση της υγείας συγκρίνοντάς την με τον Νόμο για τα Δικαιώματα του Πολίτη. Αυτός ο κυνισμός υπήρξε το χαρακτηριστικό ολόκληρης της εκστρατείας κατά της μεταρρύθμισης.

Ο συναισθηματικός πυρήνας της αντίθεσης στη μεταρρύθμιση ήταν η κατάφωρη καπηλεία του φόβου, την οποία δεν περιόριζαν ούτε τα πραγματικά γεγονότα ούτε οποιοδήποτε αίσθημα αξιοπρέπειας. Δεν ήταν μόνο η αστήρικτη κατηγορία περί επιτροπών θανάτου που δήθεν θα αποφασίζουν ποιος θα θεραπεύεται και ποιος όχι. Ήταν η καπηλεία του φυλετικού μίσους, όπως σ΄ ένα κομμάτι στην Ιnvestor΄s Βusiness Daily που έγραφε ότι η μεταρρύθμιση της υγείας είναι «ενισχυμένη με αναβολικά θετικής δράσης υπέρ των μαύρων, θα αποφασίζονται τα πάντα, από το ποιος θα γίνεται γιατρός μέχρι το ποιος θα νοσηλεύεται, με βάση το χρώμα του δέρματος». Ήταν οι απίθανοι ισχυρισμοί περί χρηματοδότησης των αμβλώσεων. Ήταν η επιμονή ότι υπάρχει κάτι τυραννικό στο να διαβεβαιώνεις τους νεαρούς εργαζόμενους Αμερικανούς ότι θα έχουν διαθέσιμη την υγειονομική περίθαλψη όταν την χρειαστούν. Το κατεστημένο
Ας είμαστε ξεκάθαροι: η εκστρατεία του φόβου δεν πραγματοποιήθηκε από κάποιο ριζοσπαστικό περιθώριο, χωρίς σύνδεση με το ρεπουμπλικανικό κατεστημένο. Αντιθέτως, το κατεστημένο αναμείχθηκε και ενέκρινε από την αρχή ώς το τέλος. Πολιτικοί όπως η Σάρα Πέιλιν- που ήταν υποψήφια των Ρεπουμπλικανών για την αντιπροεδρία - διέδωσαν πρόθυμα το ψέμα για τις επιτροπές θανάτου και πολιτικοί που υποτίθεται πως είναι λογικοί και μετριοπαθείς, όπως ο γερουσιαστής Τσακ Γκράσλι, αρνήθηκαν να πουν πως είναι αναληθές. Την παραμονή της μεγάλης ψηφοφορίας Ρεπουμπλικανοί, μέλη του Κογκρέσου, προειδοποιούσαν πως «η ελευθερία πεθαίνει λίγο σήμερα» και κατηγορούσαν τους Δημοκρατικούς για «τακτική ολοκληρωτισμού», χαρακτηρίζοντας, φαντάζομαι, έτσι τη διαδικασία που είναι γνωστή ως «ψηφοφορία».
Μια νίκη της αμερικανικής ψυχής

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ η εκστρατεία του φόβου ήταν αποτελεσματική: η μεταρρύθμιση της υγείας συνάντησε ευρεία αποδοκιμασία. Θα ήταν όμως αρκετή για να μπλοκάρει τη μεταρρύθμιση; Και η απάντηση είναι όχι. Οι Δημοκρατικοί τα κατάφεραν. Αυτή είναι βεβαίως μια πολιτική νίκη για τον πρόεδρο Ομπάμα και ένας θρίαμβος για την Νάνσι Πελόζι, την πρόεδρο της Βουλής. Είναι επίσης μια νίκη της αμερικανικής ψυχής. Μια κακόβουλη, αχρεία επίθεση με σκοπό τον εκφοβισμό απέτυχε να εμποδίσει τη μεταρρύθμιση.


Μια μάχη που την έχασαν όλοι οι άλλοι

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΡΟΥΖΒΕΛΤ
Ο μετέπειτα πρόεδρος το 1912 πραγματοποιεί την προεκλογική του εκστρατεία για το Προοδευτικό Κόμμα υποσχόμενος τη θέσπιση συστήματος εθνικής ασφάλισης, για πρώτη φορά ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΣ ΡΟΥΖΒΕΛΤ
Το 1934 ο πρόεδρος συζητά την προώθηση εθνικού συστήματος υγείας, όμως οι βουλευτές δεν ανταποκρίνονται και η σχετική νομοθεσία δεν προωθείται ΧΑΡΙ ΤΡΟΥΜΑΝ
Έχοντας μόλις συμπληρώσει επτά μήνες στον Λευκό Οίκο έκανε μία ομιλία το 1945, στη διάρκεια της οποίας ανακοίνωσε το σχέδιό του για τη δημιουργία δημόσιου ταμείου που θα εγγυάται ότι όλοι οι Αμερικανοί θα έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας. Μερικά χρόνια νωρίτερα, το 1930, το 80% των υγειονομικών δαπανών προερχόταν από τις τσέπες των πολιτών. Ο Δημοκρατικός Τρούμαν, όπως και ο Μπιλ Κλίντον δεκαετίες αργότερα, διέθετε την πλειοψηφία και στα δύο σώματα του Κογκρέσου.

Όμως η πανίσχυρη Αμερικανική Ιατρική Ένωση διοργάνωσε καμπάνια με ομάδες πίεσης προκειμένου να κατηγορήσει τον Τρούμαν ότι το σχέδιό του ευθυγραμμίζεται με τη Μόσχα. Και το σχέδιο απέτυχε ΛΙΝΤΟΝ ΤΖΟΝΣΟΝ
Ο Δημοκρατικός πρόεδρος (1963 - 1969) ανήγγειλε στις 30 Ιουνίου 1966 τη δημιουργία δημόσιου συστήματος υγείας για τους συνταξιούχους (Μedicare). Η αναγγελία έγινε στο Μιζούρι, τόπο καταγωγής του Τρούμαν, ο οποίος σε ηλικίας 81 ετών βοήθησε στη διαμόρφωσή του και δήλωσε: «Αισθάνομαι ευτυχισμένος που έζησα για να δω αυτή την ημέρα» ΡΙΤΣΑΡΝΤ ΝΙΞΟΝ
Ο Ρεπουμπλικανόςπρόεδρος (1968- 1974) ήθελε να καθιερώσει ένα σύστημα καθολικής υγειονομικής ασφάλισης όπως αυτό που ίσχυε στην Ευρώπη. Όμως τα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος το εμπόδισαν ΜΠΙΛ ΚΛΙΝΤΟΝ
Η βάση του προγράμματος που εξήγγειλε ο Κλίντον (1993- 2001) ως πρόεδρος ήταν, όπως και στην περίπτωση του Μπαράκ Ομπάμα, η προώθηση των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα υγείας. Για να πείσει τους Αμερικανούς ο Κλίντον έθεσε τη σύζυγό του Χίλαρι επικεφαλής της αρμόδιας επιτροπής.

Όμως οι Κλίντον συγκρούστηκαν με το ίδιο λόμπι των μεγάλων ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει ο Ομπάμα

Ρaul Κrugman