Και ξαφνικα

γίναμε όλοι αντιναζιστές. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως. Γιατί άλλο να θυμάσαι τους ναζί όταν δεν υπάρχουν πια κι άλλο να τα βάζεις μαζί τους όταν τους έχεις μπροστά σου. Άλλο να θυμάσαι αυτούς που τους πολέμησαν κι άλλο να ξεχνάς πως εκείνοι που αργότερα έστειλαν αυτούς τους πολεμιστές στο εκτελεστικό απόσπασμα ή στη φυλακή δεν ήταν οι ναζί. Άλλο να θυμάσαι πως οι ναζί κατέλυσαν τη χώρα κι άλλο να ξεχνάς πως αυτοί που μετά την ήττα τους την κυβέρνησαν δεν ήταν εκείνοι που τους πολέμησαν.

Τι νόημα
έχει λοιπόν να επικαλούμαστε σήμερα τις ναζιστικές δηώσεις; Τι νόημα έχει να ξεθάβουμε τους 125.000 εκτελεσθέντες, τους 500.000 νεκρούς από την πείνα και τις κακουχίες της γερμανικής κατοχής, τους 70.000 δολοφονηθέντες Ελληνοεβραίους; Τι νόημα έχει να οδυρόμαστε για τις 3.700 πόλεις και χωριά που ισοπεδώθηκαν, το Δίστομο, την Κάνδανο; Τι νόημα έχει να εγκαλούμε για όλα αυτά μια κυβέρνηση και έναν ολόκληρο λαό με τον οποίο τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας τα καλοκαίρια και κάνουμε μπίζνες μαζί του όλη τη χρονιά; Τι νόημα έχει να θυμόμαστε σήμερα εκείνες ακριβώς τις ναζιστικές θηριωδίες τις οποίες είχαμε φροντίσει επιμελώς να ξεχάσουμε, όταν συνομολογούσαμε με τη Γερμανία το σύμφωνο ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα θύματα των ανταγωνισμών που οδήγησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τα μετρήσαμε. Αν κάποιοι σήμερα επιμένουν να τα ξαναμετρούν, είναι επειδή δεν θέλουν με κανέναν τρόπο να μετρήσουν τα θύματα ενός άλλου πολέμου: του πολέμου που διεξάγεται στο μέτωπο της καθημερινής επιβίωσης των ανθρώπων. Γιατί, αν τα μετρήσουν, ίσως να τα βγάλουν περισσότερα από τα θύματα του 1940.

Στον πόλεμο
αυτό, ο ρόλος της Γερμανίας είναι πράγματι καθοριστικός, επειδή κυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η γερμανική εφημερίδα «Junge Welt» τη χαρακτηρίζει ως κύρια υπεύθυνη για τη χρεοκοπία των ευρωπαϊκών λαών: «Η χρεοκοπία είναι Μade in Germany. Η απειλή χρεοκοπίας των χωρών του ευρωπαϊκού νότου είναι άμεση συνέπεια της επιθετικής πολιτικής που ακολούθησε η Γερμανία στο εξωτερικό εμπόριο. Εδώ και δεκαετίες, αυτή η πολιτική στέρησε από αυτές τις χώρες που μετέχουν στο ευρώ τη δυνατότητα να αποκαταστήσουν την ανταγωνιστικότητά τους υποτιμώντας τα νομίσματά τους. Η τεράστια οικονομική ανισορροπία που προκλήθηκε έτσι, είναι έκδηλη στην περίπτωση της Ελλάδας, όπου το 2008 οι γερμανικές εισαγωγές ανήλθαν στα 8,3 δισ. ευρώ, ενώ οι ελληνικές εξαγωγές ήταν μόλις 1,9 δισ. ευρώ». Η στρατηγική που ακολούθησε πάντα η Γερμανία, καταλήγει η εφημερίδα, ήταν μια στρατηγική εξαθλίωσης των χωρών της ευρωπαϊκής εσωτερικής αγοράς.

Αν πρέπει
να εγκαλέσουμε όμως κάποιους για όλα αυτά, αυτοί δεν είναι οι «ναζί». Είναι οι «αντιναζιστές» ηγέτες των μικρότερων χωρών της Ευρώπης που εξέθρεψαν φρούδες ελπίδες στους λαούς τους ότι θα μπορούσαν ποτέ να ξεπεινάσουν τρώγοντας στο ίδιο τραπέζι με τον γίγαντα.