Τη Υπερμάχω

Δεν λες ποτέ στη μάνα τί να κάνει
Rita Dove

Η μάνα έρχεται κομμένη και ραμμένη
απο το χέρι του Θεού
κι αλλοίμονο σε κείνον που θα την αμφισβητήσει.
Δεν εκδικείται η μάνα μήτε αντιδικεί
η θύμηση της ελέγχει χωρίς λόγια
με το σβηστό καντήλι
με τα ξεραμμένα λουλούδια του τάφου της.

Στ. Σ. Χαρκιανάκης

Η Αρχαία Ελλάδα είναι η πρωταρχική πηγή αναφοράς «στην γιρτή της μητέρας».Ήταν γιορτή της άνοιξης, όπου λατρευόταν η Γαία. Η μητέρα γη, σύζυγος του Ουρανού, η προσωποποίηση της φύσης, η οποία γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν υπέρτατη θεότητα, μητέρα όλων των θεών και των ανθρώπων.
Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε στην Ευρώπη, η γιορτή μεταβλήθηκε προς τιμή της Μητέρας εκκλησίας, αλλά με τον καιρό οι δύο έννοιες συγχωνεύτηκαν. Έτσι ο κόσμος τιμούσε ταυτόχρονα την μητέρα και την εκκλησία.

Πολλές Ευρωπαϊκές χώρες ανάμεσα τους και η Ελλάδα, γιορτάζει την γιορτή της μητέρας την δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Όμως γρήγορα το εμπόριο και η διαφήμιση ανακάλυψαν μια νέα πηγή εσόδων και έτσι τα πρώτα συμβολικά λουλούδια της γιορτής, έγιναν γρήγορα ανθοδέσμες και γλάστρες, ώστε σήμερα η γιορτή της μητέρας να είναι μια εμπορική γιορτή

Στην εποχή μας το ολόκληρο θεωρείται θορυβώδες, το γνήσιο ενοχλητικός φανατισμός και οι απόλυτες αλήθειες κοντεύουν να εκλείψουν. Παρ’όλο που, όλο και περισσότερο χρειαζόμαστε την σιωπή και τον στοχασμό, συνεχώς ο θόρυβος της αγοράς κυριαρχεί στην ζωή μας.
Η τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη που ζούμε, υποχρεώνει την ανθρωπότητα, να προσαρμοστεί σ’όλα τα μέσα που της προμηθεύει, σ’όλες τις προσθήκες και με την έννοια αυτή, η ίδια η ζωή γίνεται τέχνη της προσαρμογής των ανθρώπων, στην ανάπτυξη. Τέχνη η οποία καθιστά την ανάπτυξη υποφερτή δεδομένου ότι ,μερικές φορές δεν υποφέρεται!
Σταθερό μας σημείο η ανατροπή, η οποία δημιουργεί μια ολόκληρη σειρά από συνέπειες, που μπορούμε να τις ορίσωμε υπαρξιακές, δηλ. μια διαφορετική στάση απέναντι στην φύση, την δημιουργία, την ανάπαυση, την συγκέντρωση, την ομορφιά..
Έχουμε φτάσει σε εκείνο το σημείο, όπου και η Μητέρα στον «πολιτισμένο κόσμο», αποτελεί είδος προστατευόμενο και ποιός ξέρει αργότερα είδος προς εξαφάνιση. Παρ’όλα αυτά η γυναίκα – μητέρα με το σώμα της κυοφορεί και δίδει τη ζωή.
Αλλοίμονο, δεν μπορεί να βγει κανείς από τον καιρό του, όπως δεν μπορεί να βγεί από το δέρμα του. Παρ’ όλα αυτά η φύσις η ίδια και οι λειτουργίες της, όσο και αν δέχονται την επιθετική παρέμβαση του ανθρώπου, συνεχίζει με τον αρχέγονο τρόπο της, να δημιουργεί την ανθρώπινη ζωή.
Πιστεύω ότι, η ιδεολογία του μέλλοντος, δεν θα στηρίζεται σε τυποποιημένες ανησυχίες, κατασκευασμένους ήρωες και τελετές. Θα στηρίζεται στο μέτρο, την ανυπόκριτη φιλαλληλία και την αναζήτηση μιας ανωτερης πραγματικότητας.