Ηταν μια όμορφη νύχτα του Δεκέμβρη. Δεν είχε περάσει ούτε ένας μήνας από την κυκλοφορία ενός άλμπουμ για το οποίο ο Λένον πίστευε ότι περιείχε κάποια από τα ομορφότερα κομμάτια που είχε ηχογραφήσει ποτέ. Κρίνοντας εκ των υστέρων, το «Double Fantasy» όντως πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις μιας κορυφαίας δουλειάς του Λένον. Και εκείνη τη βραδιά ο Τζον, η Γιόκο και ο παραγωγός Τζακ Ντάγκλας την πέρασαν μαζί δουλεύοντας στο νέο τραγούδι τής Ονο, το περίφημο «Walking on thin ice». Κάποια στιγμή πέρασε από εκεί και ο επίσης παραγωγός, ιδιοκτήτης της Geffen, και φίλος του Λένον, Ντέιβιντ Γκέφεν, για να του μεταφέρει τα ευχάριστα νέα ότι το άλμπουμ είχε φτάσει στην κορυφή των βρετανικών τσαρτς και είχε γίνει ήδη χρυσό. Ο Λένον δεν έδινε και τόση σημασία σε αυτά, λέγοντας με τη σειρά του ότι ήθελε να ηχογραφήσει άμεσα ένα ακόμη άλμπουμ με τραγούδια που είχαν ξεμείνει από το «Double Fantasy» καθώς και κάποια άλλα που δούλευε με τον Ρίνγκο Σταρ. Να θυμίσουμε ότι ο Λένον είχε επανέλθει στη δισκογραφία έπειτα από πέντε χρόνια αποχής, ένα διάστημα στο οποίο είχε αφιερωθεί στον δεύτερο γιο του Σον, μη θέλοντας να επαναλάβει τα λάθη που είχε κάνει με τον Τζούλιαν, αλλά και γιατί ήθελε να απεξαρτηθεί από τα ναρκωτικά.

«Χτυπήθηκα»...
Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι να μου λέει ο Τζον φεύγοντας- αφηγείται ο Τζακ Ντάγκλας- ήταν: «Τα λέμε αύριο το πρωί, νωρίς νωρίς». Αφησαν το στούντιο με τη Γιόκο γύρω στις 10.30 μ.μ. για το σπίτι τους στο συγκρότημα Dakota στους 72 δρόμους στο Δυτικό Σέντραλ Παρκ, όπου ζούσαν τα τελευταία εννέα χρόνια. Παρκάρισαν τη λιμουζίνα λίγο πιο δίπλα και βγήκαν να περπατήσουν ως την είσοδο του κτιρίου, όταν άκουσαν έναν νέο άντρα να φωνάζει από πίσω τους «Κύριε Λένον» και την ίδια στιγμή που γύριζαν να τον δουν, εκείνος τράβηξε ένα 38άρι και πυροβόλησε πέντε φορές. Τέσσερις από τις βολές βρήκαν τον Λένον στην πλάτη. Τα τελευταία λόγια που είπε ο Λένον πρoτού καταρρεύσει στα σκαλιά του κτιρίου ήταν «Χτυπήθηκα». Λίγο αργότερα στο Νοσοκομείο Ρούζβελτ, όπου μεταφέρθηκε, ανακοινώθηκε απλώς ο θάνατός του. Ηταν μόλις 40 χρόνων και ο κόσμος έχανε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του, αλλά κυρίως ο ίδιος δεν θα ξανάβλεπε τον γιο του για τον οποίο είχε βάλει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα του, ούτε την αγαπημένη του Γιόκο, πίσω από την οποία είχε τοποθετήσει τα πάντα στη ζωή του, τη«μητέρα» όπως την αποκαλούσε τρυφερά όλη την ώρα.

Ηταν 8 Δεκεμβρίου του 1980 και με την ανακοίνωση του νέου, αυθόρμητα, εκατοντάδες και αργότερα χιλιάδες απλοί άνθρωποι, ακόμη με τις πιτζάμες και τις παντόφλες τους, πλημμύρισαν τους χώρους έξω από το νοσοκομείο αλλά και το διαμέρισμα του ζευγαριού, κλαίγοντας, κρατώντας κεριά στα χέρια τους και τραγουδώντας τη μεγάλη επιτυχία των Μπιτλς «Αll my loving». Σε μια από τις πρόσφατες παραληρηματικές δηλώσεις του, ο δολοφόνος του, ο Μαρκ Τζάπμαν , είπε στο πλαίσιο των απανωτών αιτήσεών του για αποφυλάκιση που έχουν απορριφθεί, ότι η δολοφονία ήταν «σαν ένα τρένο χωρίς φρένα, το οποίο τίποτεδεν μπορούσε να σταματήσει.Ημουν πεπεισμένος τόσο στη συνείδησή μου αλλά και βαθιά στην καρδιά μου ότι η δολοφονία ήταν μονόδρομος».

Την επόμενη ημέρα η Γιόκο Ονο με μια πολύ λιτή και απολύτως συνεπή προς την εικόνα που την έχουμε συνηθίσει δήλωση απευθύνθηκε στα εκατομμύρια των θαυμαστών του Τζον Λένον λέγοντας: «Δεν θα γίνει κηδεία για τον Τζον. Ο Τζον αγαπούσεκαι προσευχόταν για το ανθρώπινογένος.Παρακαλώ,προσευχηθείτε κατάτον ίδιο τρόπο και εσείς γι΄ αυτόν.Με αγάπη, Γιόκο, Σον». Σχεδιάστηκε αγρυπνία για την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου όπου η συμμετοχή του κόσμου σε ολόκληρο τον πλανήτη ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Στη γενέτειρά του, το Λίβερπουλ, συγκεντρώ θηκαν 30.000 άνθρωποι, 4.500 στο Red Rock Αmphitheatre στο Ντένβερ, περί τις 10.000 στη Μελβούρνη και φυσικά στην πόλη που αγάπησε όσο καμία άλλη, τη Νέα Υόρκη, ξεπέρασαν τις 100.000 όσοι συγκεντρώθηκαν στο Σέντραλ Παρκ, όπου τήρησαν και δέκα λεπτών σιγή.

Μουσική και πολιτική
Ο Τζον Λένον, στον μικρό χρόνο που διήρκεσε η ζωή του, ήταν χωρίς αμφιβολία ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Και σίγουρα ένας ευφυής άνθρωπος. Δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τους Μπιτλς χωρίς τον Λένον γιατί πολύ απλά ήταν εκείνος που έδινε νόημα ακόμη και στις πιο αφελείς στιγμές της καριέρας τους με το δηκτικό ύφος και τα έξυπνα σχόλιά του. Σίγουρα αφού έφυγε τόσο νωρίς δεν ηχογράφησε σπουδαιότερα άλμπουμ από αυτούς- αν και αρκετές από τις δουλειές του ήταν πιο περιπετειώδεις- αλλά είχε το ταλέντο να κάνει άμεσες τις μεγάλες φιλοσοφικές αλήθειες μέσα από τραγούδια όπως ήταν τα «Give peace a chance» και «Ιmagine». Ούτε εύκολος ήταν τόσο για τους ανθρώπους του όσο και για το κοινό του. Ολοι όμως εκτιμούσαν την ειλικρίνειά του και την ανάγκη του για αγάπη, που τελικώς μεταφραζόταν στην αγάπη του για τον κόσμο και το αντίστροφο. Οσο ελάχιστοι, ο Τζον Λένον πίεσε τα όρια της ροκ μουσικής και έπαιξε με τους κανόνες της πολλές φορές αλλάζοντάς τους. Κυρίως όμως έμεινε στις καρδιές του κόσμου για τη συνολική εικόνα του, που συνδύαζε τη μουσική με τον έντονο πολιτικό και κοινωνικό λόγο.

Σακης Δημητρακόπουλος