Σε ένα χωριό...
... με χίλιες ψυχές, το Λεΐρ, κάπου στη Λωραίνη, οι κάτοικοί του σήκωσαν ένα πανό που γράφει: «Κάτω τα χέρια από το ταχυδρομείο μας!». Δεν θέλουν να κλείσει το ταχυδρομείο τους. Γιατί νιώθουν πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με τον χαμό ενός ακόμη κοινωνικού δεσμού. Η κινητοποίησή τους δεν πάει στράφι. Τέσσερις φορές μέχρι τώρα, η κεντρική διοίκηση των ταχυδρομείων αναγκάστηκε να κάνει πίσω. Οι πιέσεις που άσκησε εν ονόματι του οικονομικού ρεαλισμού και του εκσυγχρονισμού δεν έπιασαν τόπο.

Η υπεράσπιση...
... των αγροτικών ταχυδρομικών γραφείων- που η γαλλική κυβέρνηση θέλει να τα κλείσει για να κάνει πιο ανταγωνιστική την επιχείρηση πριν την πουλήσει- είναι για μερικούς κάτι «παλιομοδίτικο». Ένας από αυτούς είναι ο πρώην αρθρογράφος της εφημερίδας «Λε Μοντ» Ερίκ Λε Μπουσέ. Τις προάλλες τα έβαλε με τους χωρικούς της Λωραίνης και απέδωσε τις κινητοποιήσεις τους σε μια νοσταλγία για το παρελθόν. «Τα ταχυδρομεία δεν είναι πια όπως τα ονειρευόσαστε», έγραψε ο δημοσιογράφος που ασχολείται με τα οικονομικά απευθυνόμενος στους χωρικούς. «Είναι μια επιχείρηση που έχει ήδη ριχτεί με τα μούτρα στον σκληρό ανταγωνισμό. Είναι δεύτερη στην Ευρώπη και επενδύει παντού. Είναι αργά πια να ονειρεύεστε την επιστροφή στο ταχυδρομείο του μπαμπά. Το ταχυδρομείο πρέπει να προχωρήσει κι άλλο, να κοιτάξει μπροστά και όχι πίσω, σε μύθους και νοσταλγίες». Με δυο λόγια, προσαρμοστείτε, εμείς ξέρουμε καλύτερα από εσάς.

Οι χωρικοί...
... όμως δεν το βάζουν κάτω. «Οι οικονομολόγοι μού δίνουν στα νεύρα», λέει στο περιοδικό «Μπάστα» ο Ζαν Λικ, συνταξιούχος από το χωριό Λεΐρ. Υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να τα αφήσουμε να μας τα πάρουν: το ηλεκτρικό, τα ταχυδρομεία, το νερό, η παιδεία. Δεν είναι για πούλημα. Αλλιώς θα έρθει μια μέρα που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε γι΄ αυτά και τότε θα μας πετάξουν στα σκουπίδια». Και μόλις τελειώνει ο Ζαν Λικ, παίρνει τον λόγο ένας συγχωριανός του: «Είναι μέρες που ο ταχυδρόμος στο χωριό είναι συχνά το μοναδικό πρόσωπο που βλέπουν μπροστά τους οι γέροι χωρικοί. Τους διηγούνται τα νέα, μαθαίνουν για την υγεία τους, κρατούν ζωντανές τις ανθρώπινες σχέσεις. Έχουν κοινωνικούς δεσμούς. Δεν μπορείς να βάζεις οικονομικά κριτήρια και χρηματικά τιμήματα σε όλα. Μου έρχεται στον νου το ταχυδρομείο σε ένα μικρό χωριό, όχι πολύ μακριά από το δικό μας. Αν φύγει ο ταχυδρόμος του, όπως θέλει η κεντρική διοίκηση, τότε θα κλείσει το σχολείο και θα διαλυθεί η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα. Ο ταχυδρόμος είναι εκείνος που τα κρατάει ζωντανά. Δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για τις κοινωνικές σχέσεις».

Στα γραφήματα...
... με τις ωραίες καμπύλες της ανταγωνιστικότητας που έχουν κρεμασμένα στα γραφεία τους οι μάνατζερ, δεν χωρούν τέτοια αισθήματα. Είναι αναχρονιστικά. Κι ας πήραν πίσω οι Γιαπωνέζοι τα σχέδια της προηγούμενης κυβέρνησης για ιδιωτικοποίηση των ταχυδρομείων. Κι ας ετοιμάζονται οι Καναδοί να κάνουν το ίδιο...

Ρ.Βρανάς