Τεχεράνη – Ο Στάλιν είχε πεί: «Δεν είναι οι ψήφοι που μετράνε, αλλά εκείνος που μετράει τις ψήφους».

            Όταν ολοκληρώθηκε η καταμέτρηση των ψήφων στις προεδρικές εκλογές του Ιράν, συνέβη κάτι παράξενο. Ο πρόεδρος Αχμαντινετζάντ κέρδισε με μια σαρωτική νίκη αλλά κατόπιν θεώρησε υποχρέωση του να συντρίψει την αντιπολίτευση με δολοφονίες, μαχαιρώματα και μια μαζική επίδειξη ισχύος.

            Αυτό δεν είναι κάτι που κανονικά χρειάζεται να κάνει κανείς όταν έχει κερδίσει το 63% των ψήφων σε εθνικές εκλογές. Ένας τεράστιος αριθμός Ιρανών δεν θεωρεί αξιόπιστη τη νίκη του Αχμαντινετζάντ. Ούτε εγώ. «Μας ανάγκασαν να βγούμε έξω και να ψηφίσουμε αλλά η ψήφος μας δεν είχε σημασία», μου είπε ένας φοιτητής ιατρικής στο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκε τρείς μέρες μετά τις εκλογές.

            Δεν γνωρίζω πόσος κόσμος είχε συγκεντρωθεί εκεί. Σίγουρα ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Ο φόβος εξανεμίζεται μέσα στον όγκο του πλήθους. Η αξιοπρέπεια γίνεται ασπίδα. Η δύναμη στρέφεται από τα όπλα στο πνεύμα. «Πού είναι το 63%;» έγραφε ένα πανό.

            Ο Αχμαντινετζάντ ισχυρίζεται ότι έχει αυτό το ποσοστό στο τσεπάκι του, όμως η πρόσφατη εκλογική φάρσα τον έχει αποδυναμώσει. Οι ακλογές στο Ιράν αναδεικνύονται σε δείκτη της επανόδου του ηθικού κύρους στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, από τότε που ανέλαβε πρόεδρος ο Μπαράκ Ομπάμα.

            Δέο ημέρες μετά τις εκλογές, ο Αχμαντινετζάντ αγόρευσε με πολύ πάθος ενώπιον των ξένων ανταποκριτών αναφερόμενος στα δεινά της φιλελεύθερης δημοκρατίας και αντιπαραβάλλοντας την με την ισλαμική δημοκρατία του Ιράν «η οποία πηγάζει από την ηθική».

            Η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι απάτη, υποστήριξε, καθώς στερείται ηθικής και κυριαρχείται από «ελάχιστα στρατευμένα στελέχη που διοικούν το λαό». Οι αλαζονικές δυνάμεις που εφαρμόζουν αυτή τη μορφή δημοκρατίας σύντομα θα οδηγηθούν στη συντριβή.

            «Το σύστημα που εφαρμόστηκε ύστερα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι σαθρό και θα πρέπει να πεταχτεί στον κάλαθο αχρήστων της Ιστορίας», δήλωσε ο Αχμαντινετζάντ. «Χρειαζόμαστε ένα νέο σύστημα που να βασίζεται στη δικαιοσύνη και την ηθική, ένα νέο ανθρωπιστικό σύστημα».

            Αυτό το μήνυμα είχε αρκετά μεγάλη απήχηση τα τελευταία χρόνια, από το Καράκας μέχρι τη Τζακάρτα. Ο Αχμαντινετζάντ κατόρθωσε να γίνει για πολλούς λαούς το αντίπαλο δέος του προέδρου Μπούς. Το να ακούει όμως κανείς ναφορές περί δικαοσύνης και ηθικής όταν η ψήφος του ιρανικού λαού είχε μόλις επιδειχθεί με τόσο στυγνή αλαζονεία, δίνει μία εντελώς νέα έννοια στον όρο «οργουελιανό καθεστώς».

            Ο Ομπάμα θα έπρεπε να είχε καταδικάσει με μεγαλύτερο σθένος τη βία που σημειώθηκε στο Ιράν μετά τις εκλογές, δικαίως όμως υπογραμμίζει ότι το ιστορικό των δηλητηριασμένων αμερικανο – ιρανικών σχέσεων καθιστά δύσκολη αποιαδήποτε παρέμβαση. Ο Ομπάμα έχει κάνει πολλά βήματα προκειμένου να αποκαταστήσει το ηθικό κύρος της Αμερικής στον κόσμο.

            Τάρα η αξιοπρέπεια και η ευγένεια του εξαπατημένου ιρανικού λαού, που ψήφισε υπέρ του ματαρρυθμιστή υποψήφιου Μιρ Χουσεΐν Μουσαβί, έρχονται αντιμέτωπες με την ισχύ ενός ανάλγητου καθεστώτος που αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Είναι αδύνατον να γνωρίζει κανείς ποια θα είναι η κατάληξη. Το βέβαιο είναι όμως ότι η δλύναμη του πνεύματος δεν μετριέται με αριθμούς.

            Ο ιρανικός λαός έδωσε στον κόσμο ένα μάθημα ηθικής, ενώ ο Αχμαντινετζάντ κατάφερε να απογυμνώσει το μήνυμά του προς τον κόσμο από οποιοδήποτε νόημα είχε ποτέ.

Roger Cohen