Τα προγράμματα επιδοτεί η Ε.Ε.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. Σύμφωνα με την παράδοση που σώζει ο χρονογράφος Προκόπιος, δύο Βυζαντινοί καλόγεροι το 554 μ. Χ., επί Ιουστινιανού, μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη από την Κίνα κρυφά μέσα στα κούφια ραβδιά τους αυγά μεταξοσκώληκα και σπόρους μουριάς.

Η μεταφορά αυτή, που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το πρώτο περιστατικό βιομηχανικής κατασκοπείας, είχε ως αποτέλεσμα τη διάδοση της σηροτροφίας και μεταξοκαλλιέργειας στη Θράκη και κυρίως, στο σημερινό Σουφλί του Εβρου, στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και άλλες ευρωπαϊκές περιοχές, δημιουργώντας στο πέρασμα του χρόνου ένα δρόμο που σήμερα γνωρίζουμε ως «Δρόμο του Μεταξιού».

Χίλια πεντακόσια χρόνια μετά, σ' ένα «πακέτο» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι μεταξοσκώληκες ξανακάνουν τη διαδρομή από τη Δύση προς την Ανατολή για να επιστρέψουν στη μεταξένια πολιτεία του Εβρου, που αποτέλεσε το σημείο αναφοράς τους για εκατοντάδες χρόνια.

Με προγράμματα που επιδοτούνται από την Ε. Ε., η σηροτροφία επιστρέφει σταδιακά τα τελευταία χρόνια στο Σουφλί, αναπτερώνοντας τις ελπίδες ότι δεν θα χαθεί τελικά από την Ελλάδα, και στην περίοδο οικονομικής ύφεσης που διανύουμε μπορεί να προσφέρει λύση σε πολλούς αγρότες που χάνουν εισόδημα από άλλες καλλιέργειες.

Για το Σουφλί, όμως, η καλλιέργεια της μουριάς και η εκτροφή των μεταξοσκωλήκων ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια μιας αγροτικής - μεταποιητικής ενασχόλησης, αφού για δεκαετίες τώρα και παρά τη μεγάλη κάμψη που σημείωσε μετά την εισβολή των συνθετικών ινών, του νάιλον και του ρεβλόν στη ζωή μας, αποτελεί παραδοσιακό κλάδο συνδεδεμένο άρρηκτα με την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής του Εβρου. Μεταξουργός τέταρτης γενιάς ο κ. Γ. Τσιακίρης και πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Μετάξης Σουφλίου υποστηρίζει ότι «η επιστροφή του κόσμου σε φυσικά προϊόντα έχει ως αποτέλεσμα ένας μεγάλος αριθμός καταναλωτών να επιστρέφει πλέον και στο μετάξι».

Με αισιοδοξία

Οι δέκα βιοτεχνίες και οικοτεχνίες στην περιοχή του Σουφλίου, αλλά και στους δύο άλλους θύλακες σηροτροφίας, στο Πρωτοκλήσσι και το Ασπρονέρι, έχουν αναθαρρήσει και κοιτούν με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον. Υφάσματα, ρούχα, κουρτίνες, τραπεζομάντηλα και άλλα γυναικεία και αντρικά αξεσουάρ (μαντίλια, εσάρπες, γραβάτες) παράγονται σήμερα στο Σουφλί και ανταγωνίζονται τα εισαγόμενα μεταξωτά, με άνεση, αφού, όπως σημειώνει με υπερηφάνεια η δήμαρχος Σουφλίου κ. Αθανασία Κακαλή, τα Σουφλιώτικα διακρίνονται για την ποιότητα, την ανθεκτικότητα και την απουσία συνθετικής ύλης.

«Σαφώς, ακόμη πρέπει να γίνουν πολλά για να φτάσουμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο -λέει η ίδια στην «Κ» -, αλλά η σηροτροφία δεν πρόκειται να χαθεί από την περιοχή μας κι αν προσέξουμε, θα μπορέσει να αναπτυχθεί ως προϊόν προέλευσης και να μπει στους ελληνικούς και ξένους οίκους μόδας».

«Κλειδί» για την εξάπλωση του μεταξοσκώληκα θεωρείται η δημιουργία, εντός του έτους, αναπηνιστηρίου (μονάδα όπου γίνεται το ξετύλιγμα των κλωστών μετάξης από τα κουκούλια), που έλειπε από την περιοχή, από τον δήμο και τη Δημοτική Επιχείρηση Σηροτροφίας - Μετάξης Σουφλίου, με κονδύλια των υπουργείων Αγροτικής Ανάπτυξης και Μακεδονίας - Θράκης.