«Είμαστε κατά της βίας, δεν κρατάμε κακία σε κανέναν. Πίσω από το χαμόγελό μας υπάρχουν τα δάκρυα ενώ ο σαρκασμός μας αποτελεί μια αντίδραση στο χάος». Στο τελευταίο γράμμα τους από τη φυλακή, οι ρωσίδες ακτιβίστριες του πανκ συγκροτήματος Pussy Riot υπερασπίζονται με υπερηφάνεια τον αγώνα τους. Εδώ και μερικές ημέρες οι τρεις νεαρές γυναίκες δικάζονται με την κατηγορία του «χουλιγκανισμού». Στην πραγματικότητα, το έγκλημά τους ήταν η εισβολή τους σε εκκλησία της Μόσχας και η ερμηνεία μιας «προσευχής» προς την Παρθένο Μαρία. Η Ναντιέζντα Τολοκονίκοβα, η Μαρία Αλεξίνα και η Γεκατερίνα Σαμούτσεβιτς ενδέχεται να καταδικαστούν και να φυλακιστούν για 7 χρόνια, ενώ υπέρ της αποφυλάκισής τους, πέρα από ομότεχνούς τους από όλον τον κόσμο, τάσσονται και άνθρωποι των γραμμάτων με τελευταίο τον Σαλμάν Ρούσντι.

Οι Pussy Riot είναι οι πιο πρόσφατες πρωταγωνίστριες μιας παγκόσμιας τάσης διαμαρτυρίας και εναντίωσης γένους θηλυκού. Από την Αραβική Ανοιξη ώς τις πορείες των φοιτητών στη Χιλή και από τις ομάδες αντιφρονούντων στο Ιράν και την Κίνα ώς την κουβανική αντιπολίτευση, όλο και πιο συχνά η διαμαρτυρία είναι... γυναίκα. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για φεμινιστικές διεκδικήσεις ή τουλάχιστον δεν πρόκειται μόνο γι' αυτό. Οι γυναίκες ανά την υφήλιο που δεν διστάζουν να αντιταχθούν ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, το κάνουν τόσο στο όνομα των γυναικών όσο και στο όνομα των καθολικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών όλων των ανθρώπων.

Αρκετές από αυτές, εκμεταλλευόμενες τις δυνατότητες του Διαδικτύου, είναι μπλόγκερ αλλά κατεβαίνουν και στις πλατείες και μπαίνουν στο παιχνίδι της σύγκρουσης. Είναι πλέον γεγονός ότι οι γυναίκες ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Οπως ακριβώς οι άνδρες.

Πρότυπο όλων των ακτιβιστριών του κόσμου θα μπορούσε να είναι η Αούνγκ Σαν Σούου Κι, η οποία επέλεξε να θυσιαστεί στη μάχη της για τη δημοκρατία. Η ηγέτιδα της βιρμανικής αντιπολίτευσης αποδέχτηκε να περάσει μεγάλη περίοδο της ζωής της στη φυλακή, αναγκάζοντας έτσι το καθεστώς των βιρμανών στρατηγών να ακούσει κάποια από τα αιτήματά της. Πλέον, η Αούνγκ Σαν Σούου Κι δεν αποτελεί την εξαίρεση. Το Νομπέλ Ειρήνης του 2011 απονεμήθηκε σε τρεις γυναίκες: στην Πρόεδρο της Λιβερίας Ελεν Τζόνσον-Σίρλιφ, στην επίσης λιβεριανή ακτιβίστρια Λέιμα Γκμπόουι και στην Ταϊακούλ Κάρμαν, ακτιβίστρια από την Υεμένη.

Οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να αποδοθούν στις γυναίκες αυτές είναι πολλοί, καθώς καμία δεν μοιάζει με την άλλη. Τίποτα δε συνδέει την Καμίλα Βαγιέχο, φοιτήτρια από τη Χιλή που πρωτοστάτησε στις πολυπληθέστατες και επεισοδιακές πορείες διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης, με την Κουβανή Γιοάνι Σάντσες η οποία καταγγέλλει διαμέσου του μπλογκ της την κατάχρηση εξουσίας από το καθεστώς των αδελφών Κάστρο.

Στο Ιράν. Συχνά μετατρέπονται σε ηρωίδες τυχαία, όπως η Νέντα, η νεαρή Ιρανή η οποία ύστερα από τη δολοφονία της πριν από τρία χρόνια μετατράπηκε σε σύμβολο του αγώνα του ιρανικού λαού κατά της εξουσίας των Αγιατολάχ. Και δεν είναι λίγες οι φορές που, πέρα από τις πολιτικές συνέπειες που επιφέρουν οι πράξεις τους, οι γυναίκες αυτές επιδρούν στις κοινωνίες τους σε επίπεδο επικοινωνιακό. Το βίντεο της πανκ «προσευχής» των Pussy Riot, καθώς και τα υπόλοιπα βίντεο με τις δράσεις αυτών των «πολύχρωμων» κοριτσιών κατά της αυταρχικότητας του Πούτιν που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, δέχονται περισσότερες επισκέψεις από οποιαδήποτε επίσημη ανακοίνωση ή ιστότοπο της ρωσικής αντιπολίτευσης. Η αίσθηση όμως που προκαλούν στα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου θα ήταν η ίδια αν πίσω από το αλεξίσφαιρο γυάλινο κελί δικαστηρίου της Μόσχας, αντί για τις τρεις νεαρές γυναίκες, στέκονταν τρεις άνδρες;

Την απάντηση μας τη δίνει η 23χρονη Καμίλα Βαγιέχο, η οποία δήλωσε πρόσφατα πως «δεν αρκεί ένα όμορφο πρόσωπο για να μπορέσει κάποιος να πείσει ένα εκατομμύριο φοιτητές να κατέβουν στις πλατείες μαζί με τους γονείς τους».

ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και εκείνες που επέλεξαν να εκμεταλλευτούν το πλεονέκτημα της θηλυκότητας. «Πριν παρελαύναμε με τα ρούχα μας και κανένας δεν μας άκουγε. Γι' αυτό αποφασίσαμε να γδυθούμε» υπογραμμίζουν οι ουκρανές ακτιβίστριες της ομάδας Femen, οι οποίες μετέτρεψαν τη γυμνότητα σε πράξη πολιτικής αγωνιστικότητας. Αντιτάχθηκαν σθεναρά (αλλά μάταια τελικά) στην «οργάνωση» της πορνείας και τον «εκσυγχρονισμό» των οίκων ανοχής στη χώρα τους με αφορμή την οργάνωση του Euro 2012. Αδύνατες, ξανθιές και μελαχρινές, περιφέρονται γυμνές στους δρόμους του Κιέβου με σκοπό την ευαισθητοποίηση των συμπολιτών τους. Μια από αυτές «επιτέθηκε» ακόμη και στον Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλο, ζητώντας του να φύγει από τη χώρα της. «Εξω από 'δώ» ήταν τα λόγια της, ένα ευγενικό, σχεδόν συναδελφικό κλείσιμο του ματιού στις ομοϊδεάτισσές τους στη Ρωσία.

Πριν από περίπου έναν μήνα, η αιγύπτια μπλόγκερ Αλίαα Μάγκντα Ελμαχντί ανέβασε στο twitter μια ασπρόμαυρη γυμνή φωτογραφία της στην οποία φορούσε μόνο ένα ζευγάρι μαύρες γυναικείες κάλτσες και ένα κόκκινο λουλούδι ανάμεσα στα κατάμαυρα πυκνά μαλλιά της. Σκοπός της ήταν η καταγγελία της διπλής απειλής στην οποία υπόκεινται οι γυναίκες τις Αραβικής Ανοιξης, των στρατιωτικών από τη μία πλευρά και των φονταμενταλιστών ισλαμιστών από την άλλη. Γυμνή πόζαρε και η Τυνήσια Χανάνε Τζεμαλί για να διαμαρτυρηθεί κατά της επιστροφής στον νόμο της σαρίας. Ο κινέζος αντικαθεστωτικός καλλιτέχνης Αϊ Ουέιουεϊ φωτογραφίστηκε περικυκλωμένος από τέσσερις γυναίκες. Ολοι ήταν γυμνοί με τα χέρια τους να καλύπτουν τα «ευαίσθητα» σημεία και με χαμόγελα μειλίχια και ειρωνικά μαζί.