Ο αιγυπτιακός Τύπος τον αποκαλεί «ο τροβαδούρος της Πλατείας Ταχρίρ». Για τους ανένδοτους της πλατείας, ο Ραμί Εσαμ ενσαρκώνει το πνεύμα του αγώνα σε μια στιγμή που ένα μέρος της κοινωνίας βλέπει αρνητικά αυτούς που συνεχίζουν να βγαίνουν στους δρόμους και να επικρίνουν τον στρατό που έχει αναλάβει την εξουσία. Στα 24 του, ο Ραμί βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του. Εχει περισσότερους από 10.000 φαν στο facebook και έχει ήδη προσκλήσεις για να τραγουδήσει στην Τύνιδα και το Λονδίνο.

Πριν από μερικούς μήνες, ο Ραμί σπούδαζε πολιτικός μηχανικός και αρκούνταν να τραγουδάει σε λίγους φίλους τα τραγούδια του, στα οποία εξέφραζε την απέχθειά του για το καθεστώς του Χόσνι Μουμπάρακ. Δεν είχε ψηφίσει ποτέ, ούτε είχε στρατευθεί σε κόμμα ή πολιτική οργάνωση. Ολα αυτά άλλαξαν μετά τις 25 Ιανουαρίου και τις μεγάλες διαδηλώσεις που οδήγησαν, στις 11 Φεβρουαρίου, στην ανατροπή του Μουμπάρακ. Ο φοιτητής με την αλογοουρά πήγε στην Πλατεία Ταχρίρ με την κιθάρα του και άρχισε να τραγουδάει.

Την επομένη της 2ας Φεβρουαρίου και της αιματηρής επίθεσης φιλοκαθεστωτικών εναντίον των διαδηλωτών, η πλατεία έμοιαζε με νοσοκομείο εκστρατείας. Ο Ραμί ήταν ο μόνος που τραγουδούσε. «Ηταν μια καμπή στη ζωή μου» λέει στη γαλλική «Λε Μοντ». «Είχα τραυματιστεί στο κεφάλι και ένας επίδεσμος έκρυβε το μισό πρόσωπό μου. Είδα το σιωπηλό πλήθος μας. Πήρα την κιθάρα μου και βάλθηκα να τραγουδάω. Γύρω μου, οι διαδηλωτές είχαν όλοι επιδέσμους και νάρθηκες. Είδα τον σακατεμένο στρατό μας να κινείται στον ρυθμό του τραγουδιού μου. Εκείνη την ημέρα ήταν που η Πλατεία Ταχρίρ με υιοθέτησε, και εγώ ήξερα πως πλέον της ανήκω».

Ετσι, όταν οι πολλοί αποφάσισαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, εκείνος έμεινε στην πλατεία μαζί με μερικούς ανένδοτους που ήθελαν να διατηρήσουν την πίεση στον στρατό. Στις 9 Μαρτίου, οι στρατιώτες συνέλαβαν 220 διαδηλωτές, ανάμεσά τους και τον Ραμί. «Με έγδυσαν και με χτύπησαν με σωλήνες, ρόπαλα, σιδηρόβεργες. Ημουν ξαπλωμένος μπρούμυτα, με τη δεξιά γάμπα μου δεμένη με τα χέρια μου πίσω από την πλάτη, σαν αιχμάλωτος πολέμου!» αφηγείται. «Ενας στρατιωτικός πατούσε στην πλάτη μου χώνοντας το πρόσωπό μου στη σκόνη. Δεν μου έκαναν καμιά ερώτηση, μόνο έλεγαν: "Θα σε μάθουμε να πηγαίνεις κόντρα στον στρατό!". Αυτοί οι τύποι δεν αγαπούν την επανάσταση, ούτε τη μουσική ούτε τα μακριά μαλλιά. Εκοψαν τα μαλλιά μου με ξυράφια και σπασμένα γυαλιά. Ευτυχώς δεν είχαν πάρει την κιθάρα μου...».

Ο Ραμί απελευθερώθηκε έπειτα από μερικές ώρες και, αφού επί δέκα ημέρες κοιμόταν στο σπίτι της μητέρας του, επέστρεψε στην πλατεία με κοντά μαλλιά και καινούργια τραγούδια. «Οσο με χτυπάς, τόσο γαντζώνομαι στο όνειρό μου» λέει ένα από αυτά.