Για κάποιον περίεργο λόγο, τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης δείχνουν μαζοχιστική προτίμηση στα πιο επιθετικά ρεπορτάζ του ευρωπαϊκού Τύπου εναντίον της Ελλάδας, που αναπαράγουν τα γνωστά στερεότυπα περί τεμπέληδων και ζητούν πάραυτα την πώληση της Ακρόπολης. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες, ισχυρές φωνές, που καταδικάζουν την εξοντωτική πολιτική της Ε. Ε. και απορούν γιατί η Αθήνα δεν χρησιμοποιεί τα ισχυρά διαπραγματευτικά χαρτιά της.

Διδακτικό με τον τρόπο του ήταν πρόσφατο κύριο άρθρο της Le Monde με τίτλο «Σώστε την Ελλάδα, με όποιο κόστος»! «Αν αφεθεί η Ελλάδα να καταφύγει σε στάση πληρωμών, τότε υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί σοκ ανάλογο με εκείνο της πτώχευσης της Lehman Brothers», επεξηγούσε η γαλλική εφημερίδα, απηχώντας την αγωνία των γαλλικών τραπεζών, που είναι κάτοχοι ελληνικών ομολόγων. Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Βέλγος υπουργός Οικονομικών Ντιντιέ Ρέιντερς προειδοποίησε ότι «αν η Ελλάδα κάνει στάση πληρωμών, τα βλέμματα θα στραφούν αμέσως σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, το Βέλγιο ή και η Γαλλία», απειλώντας την Ευρώπη με ολέθριο ντόμινο.

Ο αρθρογράφος του βρετανικού Observer Γουίλ Χάτον παραλληλίζει το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο με τις πολεμικές αποζημιώσεις που επιβλήθηκαν στη Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλιών και σημειώνει: «Η Γερμανία αρνήθηκε να πληρώσει μεγάλο μέρος των αποζημιώσεων τη δεκαετία του 1920. Τι θα συμβεί αν και η Ελλάδα προχωρήσει σε στάση πληρωμών; Η Βρετανία θα βρεθεί στην πρώτη γραμμή των δυσμενών επιπτώσεων», λόγω του τραπεζικού πανικού που θα προκληθεί. Ο αρθογράφος θεωρεί αναπόφευκτη τη διαγραφή μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους και διερωτάται «πώς είναι δυνατόν να δραπετεύσουν πάλι από τις ευθύνες τους οι διεθνείς τραπεζίτες και να μην πληρώσουν μέρος της ζημιάς»;

Σε οξύτερους τόνους, ο οικονομολόγος Μαρκ Ουάισμπροτ έγραψε στον Guardian άρθρο με τίτλο «Η Ελλάδα υπόδουλη της Ευρώπης», στο οποίο υποστηρίζει ότι «η ελληνική κυβέρνηση έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη από εκείνη που επιστρατεύει… Μια δημοκρατικά ελεγχόμενη ελληνική κυβέρνηση θα τηρούσε πολύ σκληρότερη γραμμή έναντι των ευρωπαϊκών αρχών. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να ξεκινήσει με ένα μορατόριουμ στην καταβολή των τόκων, οι οποίοι ανέρχονται αυτή τη στιγμή στο 6,6% του ΑΕΠ (ένα τεράστιο βάρος, το οποίο σύμφωνα με το ΔΝΤ θα ανέλθει σε 8,6% το 2014). Μια τέτοια κίνηση θα απελευθέρωνε πόρους για ένα σοβαρό πρόγραμμα αναθέρμανσης της οικονομίας, ενώ παράλληλα η ελληνική κυβέρνηση θα διαπραγματευόταν με τις ευρωπαϊκές αρχές την αναπόφευκτη μερική διαγραφή του χρέους».

Αρχισυντάκτης του οικονομικού τμήματος της ίδιας εφημερίδας, ο προοδευτικών αντιλήψεων Λάρι Ελιοτ συνιστούσε την περασμένη Τρίτη στην Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, εκτιμώντας ότι το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο «αντιστρατεύονται τις βασικές αρχές της Δημοκρατίας: ο ελληνικός λαός ξεκάθαρα δεν δέχεται περαιτέρω περικοπές δημοσίων δαπανών, μισθών και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, όπως απαιτούν Ε. Ε. και ΔΝΤ».

Από την πλευρά της, η συντηρητική Daily Telegraph συνιστούσε, με άρθρο του Εντμουντ Κονγουέι, μια ριζοσπαστικότερη λύση: Να φύγει από την Ευρωζώνη η… Γερμανία! Ιδού γιατί: «Η Γερμανία και όχι η Ελλάδα έχει αποσταθεροποιήσει την Ευρωζώνη… Διαχειρίζεται την οικονομία της πιο ριψοκίνδυνα απ’ ό, τι οι χώρες της Μεσογείου και εδώ και μία δεκαετία αποτελεί εμπόδιο στην ανάκαμψη της Ευρωζώνης… Χωρίς τη Γερμανία, το ευρώ θα ήταν πιο αδύνατο νόμισμα, αλλά η Ευρωζώνη δεν θα ταλανιζόταν από την προβληματική δυναμική που τη στοίχειωσε την τελευταία δεκαετία».

- Επιστημονική Εταιρεία Πολιτικής Οικονομίας (συλλογικό έργο), «Οικονομική κρίση και Ελλάδα», Gutenberg, 2011.

- Tony Judt, «Postwar», Penguin Press, 2005.

- Antoine Schwartz, «La gauche francaise bute sur l’ Europe», Le Monde Diplomatique, Juin 2011.

- Mark Weisbrot, «Greece: bond slave to Europe», The Guardian, 17/6/2010.