Κάθε εξέγερση έχει τον ταπεινό, τον
απροσδόκητο, τον «ανώνυµο» ήρωά της. Εναν µάρτυρα, που άλλαξε µε τη
θυσία του τη ροή της Ιστορίας. Η Τυνησία έχει τον Μοχάµεντ Μπουαζίζι,
που αυτοπυρπολήθηκε στο Σίντι Μπουζίντ επειδή τονεξευτέλισε η
αστυνοµία. Η Αίγυπτοςέχει τον Χαλέντ Σαΐντ, που ξυλοκοπήθηκε µέχρι
θανάτου από αστυνοµικούς στηνΑλεξάνδρεια επειδή αποκάλυψε τη διαφθορά
τους. Η Λιβύη έχει τον Μάχντι Ζιου, που φόρτωσε το αυτοκίνητό του µε
φιάλες υγραερίου και το έριξε σε ένα στρατόπεδο της Βεγγάζης για να
ανοίξει τον δρόµο στους εξεγερµένους. Ο
Μάχντι δεν ήταν κανένας ιδεολόγος. Πατέρας δύο κοριτσιών, ήταν
στέλεχος της πετρελαϊκής εταιρείας Al-Khalij και έκανε µια ήρεµη ζωή.
Οτανόµως σκοτώθηκε ο πρώτος διαδηλωτής, φούντωσε. Εστειλε την
οικογένειά του σε ασφαλή τοποθεσία. Κι από τηνπρώτη µέρα βοηθούσε τους
τραυµατίες µεταφέροντάς τους σε νοσοκοµεία. «Κάθε βράδυ πετούσε τα
ρούχατου που ήταν βουτηγµένα στο αίµα», λέει στη ο µικρότερος αδελφός τουο Μοχάµεντ. Και το πρωί της 20ής Φεβρουαρίου
ένας γείτονας τον είδε να φορτώνει τις φιάλες στο αυτοκίνητό του, ένα
Kia Optima του 2007. Την προηγουµένη, οι εξεγερµένοι είχαν χάσει
πολλούς ανθρώπους όταν προσπάθησαν να καταλάβουν το στρατόπεδο Φανχίλ,
µια πραγµατική στρατιωτική πόλη µέσα στηνπόλη, µε τρεις… µπουλντόζες.
«Νοµίζεις ότι είναι
ηκατάλληλη µέρα να µεταφέρεις τις φιάλες,έτσι που είναι η κατάσταση;»
ρώτησε ογείτονας. «Παρουσιάζουν κάποια διαρροή», απάντησε ο 49χρονος
Μάχντι. Εριξε τελείως το κάθισµα του οδηγού για να καθυστερήσει όσο το
δυνατόν περισσότερο το µοιραίο, έβαλε µπρος και όταν έφτασε στη
λεωφόρο Γκαµάλ Αµπντέλ Νάσερ ανέπτυξε ταχύτητα. Οι πρώτοι στρατιώτες
αιφνιδιάστηκαν, άνοιξαν πυρ, αλλά δεν τον πέτυχαν. Στη1.30 το µεσηµέρι,
το Kia πέρασε από την πρώτη πύλη κι εξερράγη πάνω στη δεύτερη. Στη
σύγχυση που ακολούθησε οι εξεγερµένοι επιτέθηκαν, ανάγκασαν τις ειδικές
δυνάµεις να υποχωρήσουν και κατέλαβαν το στρατόπεδο. Οι κόρες του, η 15χρονη Σέγκντα και η 18χρονη Ζοχούρ, δενπιστεύουν
αυτό που έκανε ο πατέρας τους. «∆εν µπορούµε να δεχθούµε ότι έφυγε,
πιστεύουµε ότι θα ξαναγυρίσει»,λέει η πρώτη. Για τον αδελφό του,όµως, η
θυσία του Μάχντι αποτέλεσε σταθµό στην πορεία της εξέγερσης: «∆εν το
λέω εγώ, το λέει όλη η Βεγγάζη! Εγώ φοβόµουν πολύ να λάβω µέρος. Αλλά η
θυσία του µε ταρακούνησε, άλλωστε θα πεθάνουµε όλοι µια µέρα, και ο
δικός του θάνατος είναι ο πιο λαµπρός απ’ όλους, είναι αυτός που θέλει
ο Θεός, το λέει το Κοράνι. Είµαι έτοιµος να πεθάνω σαν κι αυτόν. Εχουν γίνει πολλές σφαγέςσ’ αυτή τη χώρα. Θυµηθείτε µόνο τους 1.300
κρατούµενους στις φυλακές του Αµπού Σάλιµ που σφαγιάστηκαν το 1991». Το αυτοκίνητο καιγόταν για εφτά ώρες. Βρίσκεται ακόµα εκεί, ανάµεσα
στις δύο πύλες του στρατοπέδου. Κάποιος έχει βάλει σε µια πόρτα ένα
χαρτί που γράφει: «Το αυτοκίνητο του µάρτυρα».
Του Μιχάλη Μητσού
|
