|
|
|
| Ερωτας, δηλαδή Αποκάλυψη (Τα Νέα) |
|
|
Να ένας πρωτότυπος ορισµός για τον έρωτα: αποκάλυψη, µε τη θρησκευτική
έννοια, και από πολλές απόψεις. Η πρώτηαποκάλυψη τουέρωτα είναι ότι η
µοναξιά δεν είναι αξεπέραστη. Παρόλο που ζούµε σε µια φυσική µοναξιά,
ξαφνικά διαπιστώνουµε ότι ο άλλος, όπως κι εµείς,περιµένει κάποιον
γιανα σπάσειτη µοναξιάτου. Η δεύτερη αποκάλυψη είναιότι ο άλλος δεν
αποτελεί κατ’ ανάγκη ένα αίνιγµα. ∆εν είναι εξ ορισµού ακατανόητος.
Αντίθετα, µπορεί να αισθάνοµαι τόσο οικεία µαζί του, κι εκείνος τόσο
οικεία µαζί µου, ώστε µου δηµιουργείται η εντύπωση ότι τον ήξερα από
παλιά, κι ότι µε γνωρίζεικαλύτερα απ’ ό,τι εγώ ο ίδιος γνωρίζωτον εαυτό
µου. Η τρίτη «υπερφυσική» αποκάλυψη του έρωτα είναι ότι υπάρχει κάποιος
απέναντι στον οποίο δεν χρειάζεται αυθόρµητα να είµαι δύσπιστος. Η
κατάστασητης αθωότητας επέστρεψε! Ανάµεσά µας δεν υπάρχει καµιά σκιά
ούτε δεύτερες σκέψεις, δεν κρύβεταιούτε φόβος ούτε ντροπή.Ο ένας
αγαπάει τονάλλο όπως είναι… Αυτά λέει σε συνέντευξή του στο περιοδικό
«Le Point» ο γάλλοςφιλόσοφος Νικολά Γκριµάλντι, πουτο τελευταίο του
βιβλίο τιτλοφορείται«Οι µεταµορφώσεις του έρωτα» (Εκδ. Grasset). Κατά
την άποψή του, ο άνθρωπος που έχει περιγράψει τον έρωτα µε τη
µεγαλύτερη διαύγεια καιακρίβεια, αλλά και µε το µεγαλύτερο πάθος, είναι
ο Ζορζ Σιµενόν. Αντίθετα µε αυτόπου συµβαίνει στο Συµπόσιο του Πλάτωνα,
ο έρωτας στον Σιµενόν δεν γεννιέται από την αναζήτηση της τελειότητας,
αλλά από τη δυστυχία, τον κατατρεγµό και τη στέρηση. Αντί να
ερωτευόµαστεχάρις σ’ αυτό που µπορούµενα λάβουµε, ερωτευόµαστε, ίσως
µάλιστα κι ακόµη συχνότερα, χάρις σ’ αυτό πουµπορούµε να δώσουµε. Με
άλλα λόγια, ο έρωτας ίσως να µην έχει τις ρίζεςτου σ’ έναν πρωταρχικό
ναρκισσισµό, αλλά σε µια αυθόρµητη ζωτική γενναιοδωρία.
Απ’
όλα τα παιδιάστικα πράγµατα που έχουν πει οι φιλόσοφοι για τον έρωτα –
τονίζει ο 78χρονος επίτιµος καθηγητής της Σορβόννης – το πιοαστείο
είναι ότι έχει λογικά αίτια. Οτι δηλαδή η ακατανίκητη έλξη που
αισθάνεται ένας άνδρας για µια γυναίκα οφείλεται στην οµορφιά της καιτα
τέλεια χαρακτηριστικά της. Στην πραγµατικότητα, αγαπάµε κάποιον προτού
καν να τον γνωρίσουµε, και όχι επειδή τον γνωρίζουµε! Ο έρωτας δεν
αποτελεί το συµπέρασµα που βγάζουµε από τις παρατηρήσεις µας. Αν ήταν
έτσι, ο αγώνας δεν θα τελείωνε ποτέ, θα προσφέραµε τον έρωτά µας ωςτο
µικρότεροκακό, περιµένοντας ένα καλύτεροσκορ. Κάτι τέτοιο,
όµως,βρίσκεται στον αντίποδα του έρωτα.
Ο έρωτας είναι για
τον Γκριµάλντι ένα βίωµα του απόλυτου. Κι αυτό ισχύει κατ’ εξοχήν για
την ηδονή. Γιατί η σεξουαλική απόλαυσηείναι η µόνηεµπειρία που
δικαιολογεί τον εαυτό της, που είναι απολύτως αυτάρκης. Αναιρώνταςτην
ταυτότητά µας, και προσέχοντας περισσότερο τον άλλο απ’ ό,τι τον εαυτό
µας, φτάνουµε µαζί στα όρια του απόλυτου.
Του Μιχάλη Μητσού
|
|
