«Ελπίζω κάποτε να δούμε την Κρήτη να υφαίνει και να ξυφαίνει στο γύρισμα του χρόνου, μαζί με την υπόλοιπη Ελλάδα, και να είναι πιο σίγουρη γι' αυτό που έκανε πάντοτε και τη διαφορά της. Αυτή είναι η φιλοδοξία μας, η ελπίδα μας, το όνειρό μας». Με τα λόγια αυτά και υπό τους ήχους κρητικής λύρας που συνόδευαν εικόνες υψηλής αισθητικής χειροποίητων υφαντών, η Βαρβάρα Τερζάκη - Παλλήκαρη, εμπνεύστρια και συντονίστρια της αποστολής «Πηνελόπη Γκάντι», έβαλε στον παραγκωνισμένο κόσμο της παραδοσιακής κλωστοϋφαντουργίας φοιτητές του ΤΕΙ Πειραιά, καθηγητές και απλούς επισκέπτες που ενδιαφέρονταν να μάθουν περισσότερα για την πανάρχαια αυτή τέχνη.

Η επίσκεψή της στην Αθήνα, στο πλαίσιο της ημερίδας «Το νήμα, η τέχνη και η οικοτεχνία σήμερα στην Ελλάδα», ήταν σύντομη. Κατάφερε όμως μέσα από αυτή να φέρει σε επαφή τους ανθρώπους της πόλης με την αποστολή «Πηνελόπη Γκάντι» στην Κρήτη. Την εθελοντική πρωτοβουλία που πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο των Ορέων και πολλών επιφανών Ελλήνων, με σκοπό τη διάσωση και διάδοση της παράδοσης των αργαλειών.

«Θέλουμε να βάλουμε 100 εργαστήρια στα σπίτια νέων γυναικών που θα μαθητεύσουν δίπλα σε έμπειρες υφάντριες πριν αυτές πεθάνουν. Ετσι θα τιμήσουν την παράδοση και ταυτόχρονα θα δημιουργήσουν μια οικονομία μικρής κλίμακας», σχολίασε η εμπνεύστρια της αποστολής υπογραμμίζοντας πως επόμενος στόχος είναι να μπει ο αργαλειός στα σχολεία της Κρήτης ως βασικό μάθημα.

 Μαξιλάρια, κουβέρτες, τραπεζομάντιλα, σεντόνια, σακιά, πετσέτες, πουκάμισα, μαντίλες, φασκιές για τα μωρά και μπροστοποδιές για ανδρικά επαγγέλματα είναι μερικά μόνο από τα εξαιρετικής αισθητικής και ποιότητας υφαντά του 20ού αιώνα που με έρευνά της στην Κρήτη εντόπισε η αρχαιολόγος του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών και συμπαραστάτρια της προσπάθειας, Λουίζα Καραπιδάκη. Επιθυμία της είναι όλες αυτές οι δημιουργίες να επανέλθουν στο προσκήνιο, αυτή τη φορά όμως από τις νεότερες πλέον γενιές Κρητικών.

«Η "Πηνελόπη Γκάντι" είναι φιλοσοφία. Οχι σχολή. Στόχος είναι να δώσουμε το σθένος στις γυναίκες που θέλουν να πάρουν στα χέρια τους τον αργαλειό», σχολίασε η Λουίζα Καραπιδάκη λίγο πριν πάρει τον λόγο ο Σπύρος Μέντης, ο ιδιοκτήτης της ιστορικής βιοτεχνίας με εξοπλισμό νηματουργίας (γαλόνια, τρέσες, σιρίτια, κορδόνια, φράντζες, φούντες), η οποία το 2011 πέρασε στα χέρια του Μουσείου Μπενάκη ως δωρεά.

Αιτία η δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και του κλάδου, από την οποία δεν ξέφυγε ούτε η ιστορική βιοτεχνία που για πάνω από ενάμιση αιώνα στόλιζε ελληνικές παραδοσιακές ενδυμασίες, θεατρικά κοστούμια και δημιουργίες γνωστών οίκων μόδας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. «Εδώ και πολλά χρόνια οι οικοτεχνίες και οι μικρές βιοτεχνίες απαξιώθηκαν και έκλεισαν. Μόνη λύση για να δημιουργήσουμε από την αρχή μια μικρής κλίμακας οικονομία είναι να κρατήσουμε τις παραδόσεις μας. Αυτή είναι η λύση», είπε.