«Αν ήταν να διαλέξω έναν συγγραφέα για να βραβευθεί με Νομπέλ, θα διάλεγα τον Μο Γιαν», είχε πει σε ανύποπτο χρόνο ένα άλλο Νομπέλ Λογοτεχνίας (1994), ο Ιάπωνας Κενζαμπούρο Οε. Η Απω Ανατολή δεν έχει, άλλωστε, τιμηθεί πολύ από τη Σουηδική Ακαδημία.

Η Ιαπωνία, ως «δυτική» χώρα, είχε δύο Νομπέλ (το πρώτο ήταν του Γιασουνάρι Καβαμπάτα, το 1968). Κανείς άλλος όμως από εκείνη τη γωνιά της γης δεν είχε τιμηθεί με το βραβείο, με εξαίρεση, βέβαια, τον Γκάο Ξινγιάνγκ (2000), στο πρόσωπο του οποίου τιμήθηκε μεν η κινεζική γλώσσα, όχι όμως και η Κίνα. Ο Γκάο ήταν αντικαθεστωτικός και είχε ήδη πάρει τη γαλλική υπηκοότητα.

Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Κίνα είναι εδώ και έντεκα χρόνια μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και δεν αντιμετωπίζεται πια από τη Δύση ως μία απομονωμένη, κομμουνιστική χώρα. Στη Φρανκφούρτη, όπου αυτές τις ημέρες πραγματοποιείται η πιο γνωστή στον κόσμο Διεθνής Εκθεση Βιβλίου, οι Κινέζοι απασχολούν πολύ τους εκδότες, ως μία από τις αναδυόμενες αγορές του βιβλίου που ψάχνουν τρόπους να αξιοποιήσουν.

Και τα βιβλία του 57χρονου Μο Γιαν, που έχει εμπνεύσει και τον κινηματογραφιστή Ζανγκ Γιμού και που χθες πήρε το πρώτο επίσημο κινεζικό Νομπέλ Λογοτεχνίας στην υπερεκατονταετή ιστορία του βραβείου, απλώνονται κατά εκατοντάδες στα περίπτερα εκείνων που τον έχουν ήδη μεταφράσει σε διάφορες γλώσσες - ένα, οι «Μπαλάντες του σκόρδου», κυκλοφορεί και στα ελληνικά.