«Το όνομά μου είναι Αμόλ. Θέλω να παρουσιάσω τους φτωχούς της πόλης του Μουμπάι (Βομβάη), ιδιαίτερα αυτούς που ζουν στις τρώγλες των παραγκουπόλεων. Ζω σε μια παραγκούπολη που ονομάζεται Σάτε Ναγκάρ Μπαστί. Αισθάνομαι με πόνο ότι κρατούν την κοινότητά μου έξω από την αναπτυξιακή διαδικασία του Μουμπάι. Εντούτοις αγαπώ την πόλη μου. Το Μουμπάι είναι η πόλη του φωτός, μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Αποφάσισα να αναλάβω έναν ρόλο στο India Unheard επειδή ξέρω τη δύναμη που έχουν τα κοινοτικά μίντια στη ζωή των ανθρώπων. Εμείς, τα σκυλιά των παραγκουπόλεων, πρέπει να κάνουμε γνωστά μόνοι μας τα προβλήματά μας, αλλιώς θα τα εμφανίσουν διαστρεβλωμένα. Αυτό συμβαίνει με την κοινότητά μου, τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης γράφουν πως εξακολουθούμε να αφοδεύουμε στους δρόμους κι έτσι βρωμίζουμε την περιοχή... Ξεχνούν να γράψουν για την έλλειψη κοινόχρηστων εγκαταστάσεων. Το India Unheard είναι ένα μέσο για να απευθύνω έκκληση στους ανθρώπους γύρω μου. Ψηφίζουν με ενθουσιασμό επί χρόνια, χωρίς τίποτε να αλλάζει. Τα βίντεο που φτιάχνουμε είναι ένας τρόπος να τους πούμε ότι πρέπει να υψώσουν το ανάστημά τους και να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους».
Ο Αμόλ Λαλζάρε, συντάκτης του παραπάνω κειμένου, ανήκει στην κάστα των Νταλίτ, στους παρίες της ινδικής κοινωνίας. Εδώ και μερικά χρόνια μετέχει σ' ένα δίκτυο ανθρώπων από τις παραγκουπόλεις και τα χωριά της Ινδίας, τους λεγόμενους «ανταποκριτές κοινοτήτων», που έχουν εκπαιδευτεί για να κάνουν, με τη βοήθεια βίντεο που τραβούν ακόμη και με τα κινητά τους, ρεπορτάζ για τη διαφθορά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία, την υγιεινή. Το δίκτυο India Unheard ασχολείται με την Ινδία που δεν ακούγεται διότι κανείς δεν ασχολούνταν ώς τώρα μαζί της.
Ενα βίντεο του India Unheard δείχνει την Αστυνομία να ξυλοκοπεί διαδηλωτές με μπαστούνια. Ενα άλλο δείχνει δύο άψυχα, βρώμικα ανθρώπινα σώματα, να τα σέρνουν έξω από τον χώρο δουλειάς τους - τους υπονόμους. Σε ένα τρίτο, ένας άνδρας εξηγεί γιατί του έκοψαν τα χέρια - επειδή ήπιε νερό από ένα δοχείο που προοριζόταν για τις ανώτερες κάστες. Σ' ένα άλλο, γυναίκες υποχρεώνονται να βγάλουν τα παπούτσια τους για να περάσουν μπροστά από τα σπίτια «σπουδαίων ανθρώπων», ένας κουρέας παραδέχεται πως δεν δέχεται Νταλίτ στο κατάστημά του και σ' ένα σχολείο τα παιδιά των Νταλίτ κάθονται να φάνε χωριστά από τους συμμαθητές τους. Κοινό στοιχείο των βίντεο είναι ότι τα θύματα είναι όλα Νταλίτ, παρίες, οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο του απάνθρωπου συστήματος με τις κάστες. «Τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης αναφέρουν απλώς επιφανειακά γεγονότα χωρίς να δίνουν κανένα βάθος», λέει ο Αμόλ. Και ο Κουμάρ Κετκάρ, διευθυντής εφημερίδας στο Μουμπάι, εξηγεί πως πράγματι δεν καλύπτουν τις περιθωριοποιημένες κοινότητες επειδή χρειάζονται έσοδα από διαφημιστές, οι οποίοι στοχεύουν στην καταναλωτική μεσαία τάξη.
|
